De weekend kampen
Als laatste wil ik nog even de kampweekenden aanstippen. Dit waren voor mij regelrechte aanslagen op mijn jonge gemoed. Vooral de eerste keer. Ik stikte van de heimwee, het eten was smerig (o.a. voor het eerst snotjes gegeten, ze noemden dat macaroni) en alles wat ik deed, deed ik fout. Het maken van een slaapplaats bijvoorbeeld was een verschrikkelijke ramp. Je moest een grote jute zak van 1½ meter lengte en 80 cm breed vullen met stro, dus werden er een paar strobalen in het midden van de schuur gemieterd en de jongens die het al eerder hadden meegemaakt doken er als gekken op af en begonnen te scheuren en trekken om maar zoveel mogelijk stro te pakken te krijgen. Ik was niet zo vlot, maar ik kreeg voor mijn gevoel toch genoeg stro om mijn zak mee te vullen, ik moest lachen om de jongens die op ronde dikke worsten zaten en dacht bij mezelf, die rollen er vannacht vanaf. Hoe fout was ik! Ik werd ‘s nachts wakker met een geweldige rugpijn. Ik lag dus op de bobbelige resten van mijn strozak waarvan het stro door mijn gewicht zo plat en hard als een dubbeltje was geworden en ook niet meer dikker werd. Ik kan veel hebben, maar als ik niet goed slaap ben ik niet te genieten, toen uitte het zich in behoorlijk recalcitrant gedrag, vooral toen ik hoorde dat er niet meer stro voorhanden was en dat ik dus, haha, een lesje had geleerd.
Ik heb me verder dat weekend volledig afgezonderd, deed nergens aan mee, stikte zowat in zelfmedelijden en ik geloof zelfs dat mijn vader me is komen halen uit Velsen waar dat weekend werd gehouden.
Ook heb ik een paar “avonddroppings” meegemaakt dwz. we werden op een zaterdag-avond ergens in het gooi (bij Soest) uit een busje gezet midden in het bos, met de opdracht ons zo snel mogelijk daar en daar te melden om te kunnen eten en daarna de terugreis te aanvaarden naar Amsterdam. Dit ging meestal goed tot op een goeie dag ergens in de herfst van ’68 geloof ik. Alles was goed en grappig bij daglicht maar toen het donkerder en donkerder begon te worden, en zelfs de meest hanige grootsprekers stiller en stiller werden, we maar geen kant konden vinden welke we op moesten, begon het ons toch een beetje dun door de broek te lopen. De leider die bij ons was, een “verkenner” van een hoger echelon dan wij, 17 jaar en dus allesweter die ging voor zijn Groot-insigne Spoorzoeker, krabde zich - in onze ogen - wat te vaak op het hoofd en twijfelde teveel. We zijn toen die avond wel vier keer bij hetzelfde wegwijspadde-stoeltje langsgekomen, op het laatst met verschillende sniffende snotteraars in de groep. Uiteindelijk is er vanuit Soest een posse in wagens uitgereden om ons te zoeken en die hebben ons in volledige wanhoop en met gierende honger en dorst aan de kant van een zandpad teruggevonden.
Een paar van ons waren toen al bezig met het uitzoeken van een dikke boomtak waarover een touw kon worden geworpen om onze verkenner aan op te hangen. Dit laatste is een grap hoor, we wilden hem alleen maar vastgebonden aan een boom achterlaten in het bos. Hij heeft zijn Groot-insigne Spoorzoeker toen ook niet gekregen.
Over insignes gesproken, ikzelf was in het trotse bezit van de insignes; kampvuur maken, slootje bedwingen (bruggetje bouwen dus), en spoorzoeken (klein insigne).
Wordt vervolgd.
Lees ook deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5 en deel 6 van Padvinden of niet.
