Ik lag dan ook vaak door mijn sterke rechtsgevoel overhoop met de leiding bestaande uit voornoemde Akela, Hathi, een wat dikkige oudere jongen en een vrouwelijke padvindster met de troepnaam Bagheera die een grote zwarte paardenstaart en heerlijke donkere ogen had. Later werd me pas duidelijk dat alle namen en dingen gebaseerd waren op het Jungleboek verhaal van Mowgli.
Desondanks schopte ik het toch tot Gids, dat wil zeggen nestleider, met ter onderscheiding twee gele banden om mijn rechterbovenarm. "Baas" dus over een troepje bestaande uit een naar ik meen een stuk of vijf, zes jongetjes met net zulke knobbelknieën als ik, maar door mijn privileges biedende hogere functie waren de hunne wat meer geschaafd en de blauwe plekken waren groter dan de mijne. Samenwerkingsprijzen heeft mijn "nest" nooit gewonnen, we waren geen van allen eerzuchtig genoeg om te willen winnen, mijzelf incluis laat ik eerlijk zijn, al was het wel zo dat we nooit de laatste waren, altijd droog aan een of andere overkant kwamen, kuilen diep genoeg groeven om in te kunnen liggen zonder gezien te worden, altijd minstens vóór de laatste ploeg het pad hadden gevonden en vuurtjes konden stoken die ook daadwerkelijk dienst konden doen als kampvuurtjes met gitaar en gezang. Dat laatste was niet zo moeilijk, dat deed ik al vanaf mijn zesde jaar op het landje voor ons huis met poffen van aardappels en al, al noemden wij dat gewoon fikkie stoken.