Zojuist zijn wij metrostation Jan Van Galenstraat gepasseerd. Op ons lijstje staat Descartesstraat, waar we weer kinderen gelukkig zullen maken. De afgelopen weken hebben we met een idee, dat als een grap begon, redelijk wat geld kunnen verdienen. Voor een kleine bijdrage rijden we, een Sinterklaas en twee zwarte pieten, in de maand december per bakfiets heel Amsterdam door om bezoekjes af te leggen. De afgelopen week hebben we al veel bezoekjes gedaan in en rond Amsterdam, maar nu lijken we toch echt de stad te verlaten. Zeker nadat we de autoringweg overstaken, beseften we dat dit toch echt een buitenwijk moet zijn. Als nieuwe inwoner van Amsterdam ken je toch vaak enkel de wijken binnen de ring. Voorbij die psychologische ring liggen onbekende wijken als Osdorp, Zuidoost of Geuzeveld/Slotermeer. Deze avond, 4 december 2005, is koud en regenachtig. Met een vaart en veel gespetter passeren we kleine huisjes met kleine tuintjes. Burgemeester Röellstraat lezen we. Geen echte flats tot onze verbazing, maar wel verlaten straten en veel grasvelden tussen rijen dezelfde huizen. Sinterklaas is doorweekt. Zijn baard plakt in natte lokken op zijn schouders en de wenkbrauwen zijn, zwaar door het water, gezakt tot aan de wimpers. Ook de schmink op mijn gezicht wordt dunner door de regen en het zweet op mijn voorhoofd. Vastberaden ga ik op de trappers staan. Sinterklaas zit met een stratenboekje op zijn schoot te turen naar de Descartesstraat. Wij rijden nog een stukje door en verbazen ons de tram helemaal tot hier rijdt. Wanneer we aan een eenzame voorbijganger vragen naar de Dècarstraat kijkt hij ons vreemd aan. “O, Deskartesstraat bedoel je", zegt hij uiteindelijk. Lachend rijden we verder en belanden bij de jaren ’50 flats.
Drie maanden later zou ik tevreden een flat aan de Deskartesstraat bewonen.
(In de rubriek WEDSTRIJD2006 staan de gepubliceerde verhalen bij elkaar.)