Bij ons pubers in de jaren 70 waren de snackbars Buddy en Swannie op de van Leeuwenlaan populaire leveranciers van ons cholesterol. Vooral Swannie, en ik wil dit heel erg benadrukken, want ik droom en nog wel eens van de goddelijke PATAT, lang, dun, heerlijk krokant en zout, met een kwak dubbele mayonaise waardoor de frietjes na verloop van tijd heerlijk slap werden, en voor mij begeleid door de enige echte 'kalfsgehakt met ui' een kroket, die later ook te krijgen was als zodanig bij de FEBO verder gaat het vehaal dat Swannie een snackfabriekje had in Zwanenburg (vandaar de naam), maar dat weet ik niet zeker.
Buddy stond bij ons meer bekend als hamburgerkoning, verder was zijn patat 'niet te vréééten' en werd dan ook minder vaak door ons bezocht vanuit de Wigbolt. Ook zat er op de Aalbersestraat nog een snackhuis, maar daar weet ik niets over te vertellen, evenmin over die in de Savornin Lohman, die waren voor ons te ver uit de route.
Wel werd er af en toe bij het Indisch eethuis Semarang op het grote Geusplein eten gehaald, vooral de saté, nasi en de bami goreng en de Rempèhjeh waren daar erg smaakvol, net zoals trouwens de mooie Indische dames die de boel klaarmaakten.
Het Chinees restaurant op het Lambertus Zijlplein was een regelrechte ramp, in de tijd dat wij nog wel eens wilden gaan Chinezen met zín allen (midden 70-er jaren) hebben we ooit de fout gemaakt daar te gaan eten. De van zeer middelbare leeftijd zijnde (Hollandse) dienster liep er met een erg verveeld gezicht rond, die met afgezakte nylons in een besmeurd twin-setje en neuspeuterend onze bestelling kwam noteren. Dit had onze argwaan al moeten wekken. Toen dan eindelijk na ruim een half uur, we waren de enige vier klanten, ons voedsel op tafel werd gekwakt werd ons duidelijk dat de bediening niet echt je van het was. Maar de kwaliteit van het eten was navenant, of zo mogelijk, nog slechter dan de bediening. We waren dan ook erg snel weer buiten en toen maar een snackbar ingedoken, en nooit meer die Chinees binnengegaan, ondanks later de verhalen dat er een nieuwe kok was en de kwaliteit 100% was verbeterd.
Als laatste weet ik me de (Volendammer?) vishandel in de Sam van Houtenstraat te herinneren, die heerlijke warme gebakken vis verkocht en kibbelingen, ik weet dit echter niet uit eigen ervaring, ik lust nl. geen vis tenzij gerookt of zuur, dankzij de onder gewapende dwang toegediende levertraan in mijn geborst-rokte jeugd, maar dat terzijde. Ik nam daar dan wel altijd een zure haring of een broodje paling, die ook heel lekker was.
Terug naar deel 1 van dit verhaal.
Gepubliceerd: 14 juli 2007