Jong gezin verhuist naar vriendelijk Osdorp

Mark is een Brit die woont in een nieuw stuk Osdorp. Hij is getrouwd met Jane en samen hebben ze twee zoontjes, de tweejarige Gregory en de acht maanden oude Nicholas. En dan hebben ze nog een hond, Max genaamd. Mark is vier jaar geleden om zakelijke redenen naar Nederland verhuisd en al snel daarna ontmoette hij zijn vrouw Jane. Jane is van oorsprong Russisch en ze woont al in Nederland sinds haar veertiende. Nadat ze eerst een paar jaar in een asielzoekerscentrum in het oosten van het land had gewoond, kwam ze uiteindelijk in Amsterdam terecht, waar ze Mark tegen het lijf liep.
Samen verhuisden zij naar een vissersdorpje in de buurt van Enkhuizen aan het IJsselmeer. Het leven daar was niet gemakkelijk. Het dorpsleven aldaar viel hen zwaar, iedereen bleek een gedeelde geschiedenis te koesteren en het dorp heeft het stel feitelijk nooit in de armen willen sluiten. Hierin speelde mee dat de meeste dorpsbewoners weinig tot geen Engels spraken en de ‘ons kent ons-mentaliteit’ maakt het voor buitenstaander moeilijk aansluiting te vinden bij de rest.
Terug gaan naar het centrum van Amsterdam en daar een eengezinswoning kopen was echter een brug te ver voor het gezin. Toch gingen Mark en Jane op zoek naar een huis in Amsterdam en zo liepen zij uiteindelijk een leuk huis in Osdorp tegen het lijf. Nadat ze het huis hadden bekeken wisten ze genoeg: deze zou het worden. “Sinds we hier zijn komen wonen, is ons leven 180 graden gedraaid” vertelt Mark. Er zijn in de buurt veel buitenlanders en met de Nederlandse buren communiceren zij in zowel het Nederlands als het Engels. Door het grote aantal nationaliteiten in de buurt is hier sprake van grotere tolerantie en verbondenheid tussen de mensen. Veel mensen begrijpen elkaar juist omdat ze vanuit eenzelfde situatie hier zijn terecht gekomen. “Veel mensen hier uit de buurt spreken niet eens Nederlands” zegt Mark. Jane brengt hun oudste zoon drie keer per wek naar de voorschool. “Het is makkelijk om hier vrienden te maken, zeker onder de andere buitenlandse moeders. Die kom ik veel tegen als ik mijn zoon naar school breng. Veel van hen kampen met dezelfde problemen en leiden soortgelijke levens.”
Osdorp zelf heeft ook zo z’n problemen. Buurten met dezelfde blokken van huizen trekken vaak ook dezelfde nationaliteiten aan en je ziet hoe groepen met dezelfde wortels en achtergrond bij elkaar klitten en soms ook wel voor problemen zorgen. Mensen voelen zich nu eenmaal veiliger en sterker in een groep dan alleen. Maar naast dit soort van problemen, wonen Mark en Jane met plezier in Osdorp. Zij kunnen zich een eengezinswoning met tuin permitteren en zij vinden het prettig over veel meer ruimte te beschikken dan zij in het centrum van de stad zouden doen. Mark werkt in Utrecht en in ongeveer twintig minuten is hij op zijn werk. En voor Jane is het eenvoudig om omgang met anderen te vinden en dat geldt evenzeer voor de kinderen. De buurt is als een dorpsgemeenschap, maar dan vriendelijker dan in het dorp waar Mark en Jane eerder woonden. Mark geeft ons een voorbeeld:”We zijn nu vier of vijf keer wezen eten in een Turks restaurant hier. En een paar dagen geleden liep ik hier over straat, toen ineens de uitbater van het restaurant glimlachend voorbij kwam in zijn auto en vriendelijk naar me zwaaide. Dat vond ik nu prettig.”
Mark hoopt dat hij in mei van het volgend jaar het Nederlanderschap kan verwerven. Hij vindt dat dit van groot belang, nu zijn vrouw en zonen ook Nederlanders zijn. Hij zegt dat hij van dit land houdt en er graag woont en dat hij bovendien Nederlands wil leren. Uit sociale overwegingen, maar ook om zijn NT2 te halen, zodat hij zich tot Nederlander kan naturaliseren.