Van Nieuw-West naar Centrum

Voorjaar 1965
Na enige jaren in de Willem Nakkenstraat gewoond te hebben, intussen getrouwd en al enige maanden bij mijn ouders inwonend, werd het volgens ons beiden tijd voor een eigen stek. We hadden mazzel, ons nichtje, aan de overkant in de W.Nakkenstraat, vertelde dat hun oude kamer leeg stond. Deze kamer lag wel in de Wolvenstraat, dus in de grachtengordel. We zijn natuurlijk eerst wezen kijken. In de straat bevindt zich merkwaardig genoeg een stoep die normaal alleen op de grachten voorkomt. Daar was ook de kamer, op de eerste verdieping aan de achterkant. Dit alles gezien hebbende kwamen we met onze hospita, de verhuurster, overeen dat we hier wel wilden wonen, ondanks dat we het toilet met de andere bewoners moesten delen! Op de tweede verdieping achter woonde haar dochter met man en kind, en vóór een alleenstaande dame. Op de zolder huisden nog twee studenten. En in het hele (boven)pand maar één toilet.

Verbouwing
We wilden wel enige veranderingen aanbrengen, zoals een piepklein keukentje met een geiser op butagas, enige geluidsisolerende maatregelen tussen de voorkamer en onze achterkamer (de hospita woonde met haar man in de voorkamer), en de muren bekleden met spaanplaat. Deze muren waren nog behangen op gespannen linnen. Deze verbouwing ging wel enige weken duren, maar was wel broodnodig, de kamer verkeerde nog in 19e eeuwse staat. Ik zie me nog met een handkar vol met spaanplaten lopen, van de Westerstraat (Goedkoop) naar de Wolvenstraat (al die bruggen, pfff). Samen met vader en broer hebben we ze naar boven gesjouwd. Het was toch nog een hele klus. Maar het resultaat was een woonkamer naar huidige maatstaven, met ingebouwde kasten, keuken(tje), en een geïsoleerde wand tussen voor en achterhuis. De hospita was heel blij!

Verhuizing
Na de verbouwing huurden we op een zaterdag een bakfiets om onze spullen uit de Nakkenstraat naar het nieuwe adres over te brengen. We hebben het in één keer gedaan. Eindelijk hadden we onze eigen vrijheid. Het toilet moesten we echter met veel mensen delen en we hadden daar geen douche.
Waar we geen rekening mee hadden gehouden, waren de Provo’s. Zij hielden elke zaterdagavond en nacht hun happenings bij het Lievertje op het Spui. Dat was hemelsbreed ongeveer 200 meter van ons bed. Wat gingen die gasten tekeer, maar om een uur of drie was het weer rustig. Verschillende keren zijn we wezen kijken, en tot op de dag van vandaag is het doel van hun geschreeuw ons onduidelijk gebleven.

We zijn in 1969 weer verhuisd naar Osdorp.
Het logisch vervolg op dit verhaal leest u in ‘Osdorp is niet meer’.