Niet arrogant, niet vervelend, maar toch had ik zoiets van: laat maar eens zien wat je kan. Het had mij immers jaren gekost om een netwerk in het stadsdeel op te bouwen. Een netwerk dat ik koester. Beter gezegd, een netwerk van mensen die ik koester. En die moest Juriaan allemaal snel leren kennen. De organisaties, hun voorzitters, hun vrijwilligers, de BN-ers in het stadsdeel, de lokale media. Het gesprek was meteen leuk. Hier zaten twee zielsverwanten met eenzelfde doel. Geuzenveld-Slotermeer nog meer op de kaart zetten, zoals we dat in droge vaktaal noemen.
Maar Juriaan was ‘van buiten’, dus ik bleef op mijn hoede. Hoe kan een man in korte tijd iedereen leren kennen en ook door iedereen bemind — in de professionele zin — worden? Juriaan lukte dat. Maar Juriaan had iets: flair en een website. Een site waar wij allemaal ons ei kwijt kunnen. Over wat we hier hebben meegemaakt, nu meemaken en hopen mee te maken.
In mei werd de site gelanceerd. Na mijn eerste terughoudendheid — ik was toen echt niet van plan om kosteloos mijn bijdragen te doen; ik kwam daar op terug — werd ik enthousiast. Dat zag er mooi uit! Dat was een mooi plekje om maandelijks een column (het aanbod van Juriaan) kwijt te kunnen. Dat was voor mij en vele, vele anderen een mooie virtuele plek om elkaar te vertellen over onszelf en de buurt.
De website werd steeds vaker bezocht en breidde uit met talloze verhalen. Dagelijks komen er nu tussen de zeventig en honderd surfers een bezoekje brengen. Wie nog niet kan internetten, kan op een cursus Dubbelklik. Enthousiaste vrijwillige docenten leren op diverse locaties in het stadsdeel buurtbewoners — jong en oud, allochtoon en autochtoon — wat zij met de computer kunnen doen. Gerelateerd aan de website Geheugen van West; een slimme zet. Meer vrijwillige schrijvers die willen bijdragen aan de website worden gezocht en gevonden.
Het is ‘m gelukt. Die buitenstaander. Juriaan neemt een niet onbelangrijke plek in ons aller geheugen in. Het Geheugen van West toont herinneringen aan de Sloterplas, aan de lagere school, aan de zandvlakte dat het stadsdeel ooit was. En nu ook aan Juriaan. Weet je nog, toen, in 2004. Toen werd die jongeman aangesteld om hier een virtuele plek voor ons te bouwen. Juriaan is zijn naam. Weet je nog? Waar is ie nu? Op wereldreis met zijn vrouw. Echt waar? Ja. Jammer. Ik mis hem. Maar je kunt hem volgen. Waar? Op een website natuurlijk! jursan.blogspot.com/
