Ruzie met de benedenburen

Genieten van andermans ellende, zo zielig.....

Moord en doodslag . Wat een zielige en droevige toestanden.
En dan ook nog de rand debielen die hier van schijnen te genieten .
Ik heb (helaas) 25 jaar in deze gestoorde stad gewoond en het nodige de revue zien passeren.
Dit typisch stadse gedrag komt maar door 1 ding en dat is dat te veel
mensen op een te kleine oppervlakte met elkaar moeten samenleven. Je ziet het bijna in elke grote stad. Maar ook in piepkleine dorpjes waar mensen op elkaar gestapeld worden. Op in stadions waar je ook op elkaar gepakt zit en mensen in roofdieren veranderen.
Het is ook allemaal typisch Nederlands, zoveel mogelijk mensen op een zo klein mogelijke oppervlakte bij elkaar proppen.
En zodra je de grote stad uit bent zie je de weidsheid van ons zgn kleine
kikkerlandje en dan denk ik altijd weer, waarom niet hier gebouwd met
meer leefruimte om je heen. Maar het zal nooit veranderen, het is erin gevreten in dat enge kleinschalige denken hier.

Herinneringen

Peter, toen ik jouw verhaal las schoten weer een paar herinneringen uit de Staatsliedenbuurt in mijn gedachten. Ik weet niet of ik ze hier al eens heb verteld, maar de nieuwe lezers kennen ze zeker nog niet:
----------------------------------------------------------------------------------------------------
De familie Santing, vader , moeder en drie dochters woonden op nummer 56. De gehele familie leed aan tuberculose.
Dochter Lenie (14 jaar) heeft hevige ruzie met een paar kinderen.
Moeder Riet vanuit het raam: “Lenie!!, spuug ze in hun porem, dan krijgen ze ook de tering!”
*
In de van Hogendorpstraat woonde een zeer klein mannetje van omstreeks 1.50 meter lang. Niemand wist zijn echte naam maar iedereen noemde hem “Jan Poep-een-uitje.”
“Weet je waarom Jan Poep-een-uitje zo uit zijn bek stinkt?”
“Nou?”
“Zijn kop zit te dicht bij zijn kont.”
*
Als jochies van een jaar of veertien/vijftien gingen we ’s zomers vaak zwemmen in de Coenhaven, waar nu de Hemwegcentrale staat.
Japie Korzelius zwemt proestend en luidop zingend in het 10 meter diepe water. Vanaf de kant bekogelen wij hem met kluiten aarde.
Japie plotseling half huilend en schreeuwend: “Niet doen nou. Als ik dood ga dan krijg ik van mijn moeder!!”
*
Buiten een handvol kruimeldieven had Amsterdam in de jaren veertig twee beroepsinbrekers. Manus Oly en Gerrit de Stotteraar. Manus Oly was een echte zware jongen want hij had een revolver en een auto. Gerrit de Stotteraar was een onhandige inbreker die meestal bij een inbraak door de buurtbewoners zelf werd gepakt, een pak slaag kreeg en daarna afdroop. Politie werd er bijna nooit bij gehaald. Gerrit was een beetje zielig want hij stotterde.
*
In de jaren 40 en 50 woonde ik vlak bij de Haarlemmerdijk in Amsterdam.
Op de hoek Haarlemmerdijk-Binnen Oranjestraat woonden in die tijd twee beruchte families, de familie Vinkenbrink en de familie van den Heuvel.
De Vinkebrinkies en de rooie Heuveltjes (dat "rooie" vanwege de haarkleur van de meesten van hen) hebben altijd in onmin geleefd. Dat resulteerde in enorme vechtpartijen, meestal op straat, waarbij het bloed rijkelijk vloeide en er zelfs één keer een dode Vinkenbrink is gevallen.
Aangezien beide families uit zeer veel leden bestonden waren deze vechtpartijen ware veldslagen, waarbij soms niet-leden van beide families, de zogenaamde omstanders, rake klappen opliepen.
Wij als kinderen hebben altijd zeer genoten van deze knokpartijen. Nu, meer dan vijftig jaar later, kan ik nog met veel weemoed aan de Vinkebrinkies en de rooie Heuveltjes terugdenken.
Ik denk dat ze elkaar inmiddels hebben uitgemoord. God hebbe hun zielen.

Ruzie met de buren

Wat een agressie , toen ook al, en waar gaat het nou helemaal om?

Maar bloedworst was bij de slager natuurlijk nog volop te krijgen.