Ach ja, die schooltuintjes.

Auteur: Cor van Drongelen
6 Fans
2 Reacties

Ik kan me nog goed herinneren dat wij in de 6e klas in de periode 1965-1966 vanaf de Burgemeester Fockschool (nu Slootermeerschool) over de Walraven van Hallweg (eigenlijk een breed trottoir) naar de Ridderbostuin aan Burgemeester De Vlugtlaan moesten lopen.

De schooltuintjes bevonden zich aan het Dirk Deutekompad pal ten westen van 'de Dijk', even ten zuiden van het latere dierenopvang centrum 'De Zwaan'.

Ik heb er gemengde herinneringen aan overgehouden. Ik miste namelijk groene vingers, had er zwaar de pest in dat mijn handen vuil werden en was eigenlijk met stomheid geslagen toen ik merkte dat mijn zaadjes inderdaad ontkiemden.We kregen in het kantoortje van de beheerder eens een film te zien over de verschillende bestrijdingsmethoden.

Wat grote indruk op mij maakte was dat de chemische middelen van o.a. de Shell wel gevaarlijk waren maar slechts weinig hielpen omdat insecten al snel resistent werden.

De gemeenteambtenaar hield toen al een vurig pleidooi voor 'biologische' bestrijdingsmethoden waarbij sluipwespen werden ingezet. In onze schooltuintjes zaaiden we prei tussen de wortels omdat insecten de lucht onaangenaam zouden vinden.

Aan het eind van het seizoen namen we een plastic tas mee om onze bloemen (o.a. Afrikaantjes) te vervoeren. De mooiste vond ik de strobloemen: prachtig gekleurd en ijzersterk. Maar ik bleek niet de enige die er zo over dacht; zo zag ik sommige kinderen de strobloemen van andermans tuinen plunderen.

Vinca Vonca

Vinca Vonca

Alle rechten voorbehouden

Aan de groente die ik verbouwd heb hield ik speciale herinneringen over. Op een dag liep ik met een aantal bloemkolen vastgebonden aan een touw naar huis en belde ik met fikse rugpijn aan; ik had er de volgende ochtend nog last van!
Verder nam ik eens in zwaar onweer bietjes mee; ik kwam drijfnat thuis. Mijn moeder kookte ze die zelfde dag nog en 's avonds laat merkte ik tot mijn verbazing dat ik van mijn zelfverbouwde groente had moeten overgeven...

Richard Bakker, 28-6-2005
Alle rechten voorbehouden

432 keer bekeken

2 reacties

Voeg je reactie toe
Marijke Dekker

Gewldig de schooltuintjes

Ja ik vond het leuk vooral met mr Kikkert die kon je altijd veel vertellen en hielp ook wel mee. Maar vooral wat je er naderhand allemaal afhaals als eerst de tuinkers ja niet lekker. En dan in de winter de boerenkool dan mocht ik altijd met de tram 2 haltes mee want dat was niet te tillen al hing het aan de touwen. Ja en als je daar nu kijkt is er weinig meer van over jammer maar waar.

Site Administrator

Re: Ach ja, die schooltuintjes.

Ik ben een van de velen die ook eens een schooltuintje bij de Dijk verzorgde.
Je begon met het zaaien van sterkers, in de vorm van de eerste letter van je naam. Dat had, denk ik, ook als functie dat je je tuintje makkelijk terug kon vinden. Ook zaaiden, of kregen we viooltjes, waar je elke keer de uitgebloeiden uit moest halen.
Eén van de eerste groenten die we oogstten was spinazie. Nog steeds beweert mijn moeder dat ze nooit lekkerder spinazie heeft gegeten.
Van de rest van de groenten herinner ik me niet zo veel meer. Wat ik me nog wel herinner is dat de jongens elkaar met de geoogste rode bieten gingen bekogelen. Dat maakte grote indruk op mij: met eten gooien... , hoe haalde je het in je hoofd. Toen ik er iets van zei, antwoordde er eentje: die lusten we thuis toch niet.
Toen we na de grote vakantie terugkwamen, waren de tuintjes onherkenbaar: de zomerbloemen: cosmea en de door Richard genoemde strobloemen, waren zo hoog opgeschoten, dat je er niet meer overheen kon kijken.
Als je op het schooltuinencomplex kwam, kreeg je eerst een les van de beheerder, 'meester' Kikkert. Van wat hij precies allemaal vertelde weet ik niet meer, maar hij maakte wel aanschouwelijk, waarom je nooit een hark met de tanden naar boven op de grond mocht laten liggen.