Het is nu zinloos om het bruggetje over te steken (vroeger deed ik dit vaak aan de buitenkant van de leuning; in mijn herinnering zijn er ook wel kindertjes verdronken in Osdorp, in die jaren), dus ik sla linksaf, loop de Grasrijk af en kom, waar vroeger banketbakkerij Van Elst gevestigd was (mijn kennismaking met soft-ijs!), weer op de Osdorperban uit. Toen wij in Osdorp kwamen wonen, hield de Osdorperban hier op. De brug, de Lucaskerk en de hele Reimerswaalbuurt hebben wij zien bouwen. Nu ga ik rechtsaf, over de brug en langs de kerk. Viveportenstraat, Steelvlietstraat, Schoonboomstraat, Reimerswaalstraat, Saaftingestraat, als ik het goed heb namen van verdronken dorpen in Zeeland. Vlak voor de kruising Osdorperban/Baden Powellweg het laatste rijtje winkels van de Osdorperban, waaronder de dierenwinkel waar onze marmotten en hamsters vandaan kwamen.
Bij de Baden Powellweg heb ik ook nog een jaartje op school gezeten. De 4e klas, het jaar van de ontdekking van mijn 2e grote passie: muziek! Als ik naar dit schoolgebouw liep, kwam ik langs de Hoekenes en op het hoekje zat Elvy, een electronicazaak waar ze ook gramofoonplaten verkochten. Iedere week haalde ik daar de Top 40 van Veronica, en in de zomer van 1966 kende ik die lijst helemaal uit mijn hoofd. Paint It Black, Paperback Writer, Summer In The City, Sunny Afternoon, Wild Thing, Sloop John B., Substitute, Bus Stop, Hanky Panky, Monday Monday, Pretty Flamingo, en uit Nederland The Life I Live, That Day, Lying All The Time, Russian Spy And I ... de liefde is nooit overgegaan, maar helaas heb ik het ook nooit de aandacht gegeven die het verdiende. Muziek had ik serieuzer moeten nemen dan ik heb gedaan. Ik was trouwens al snel een Stones-fan; mijn moeder vond de Beatles leuk, en dat kon natuurlijk niet mijn bedoeling zijn. Bovendien liep je bij de Beatles het risico op liedjes als Yellow Submarine, en dat risico liep je bij de Stones natuurlijk niet! Er schijnt sprake te zijn van een nieuwe Stones-CD (het is inmiddels 2010), dus ik heb gelijk gehad, vind ik.