Denkend aan Osdorp 6

Een 2e herinnering aan dat 4e schooljaar is veel minder leuk. Tegen het einde van het schooljaar liep ik een keer werkelijk fantastisch te voetballen. Ik was onvermoeibaar, bleef maar lopen, als in een trance ... , maar thuisgekomen stortte ik helemaal in en voor de eerste, en tot nu toe enige keer in mijn leven, werd ik flink ziek. Bronchitis. Drie weken mee in bed gelegen. Ondertussen speelden zich in Amsterdam de Telegraafrellen af en viel daar zelfs een dode bij, en was de Tour de France van start gegaan. Rudi Altig won een etappe, Jan Janssen reed fantastisch maar werd 2e achter Lucien Aimar, en ik lag in bed, met de radio aan en doodziek van de koorts. In het bed van mijn ouders en in een huis waar het in de zomer net zo heet was als in de winter koud. Isolatie? Hoezo? Nou ja, tot nu toe mag ik niet mopperen. Ik word volgend jaar net zo oud als mijn vader was toen hij overleed.
 
Mijn vader overleed in 1985, toen hij 54 was. Mijn ouders woonden toen in Purmerend, maar hij wilde graag in Osdorp worden begraven. Mijn vader stond midden in het leven toen hij overleed, dus er waren vrienden, buren, vele collega's. En mijn vader was een van de jongsten uit het gezin waar hij vandaan kwam, en de eerste die overleed, dus er was ook nog eens veel, veel, veel familie. De uitvaartdienst was in Purmerend, maar daarna ging de begrafenisstoet, met alle belangstellenden achter ons aan, naar Osdorp. Die stoet zorgde op vrijdagmiddag 24 mei 1985 voor flinke opstoppingen, want niemand wilde de stoet doorbreken en iedereen bleef aanhaken. De oude vertrouwde route werd gevolgd: Cornelis Lelylaan, rechtsaf de Meer en Vaart op, dan links met de bocht mee de Osdorpberban op. Langs ons oude huis. Wij hielden even stil en mijn moeder en mijn broers en ik keken elkaar alleen maar aan, iets zeggen konden we niet. Mijn moeder had het bombardement in Rotterdam meegemaakt, dus die was de nodige ellende gewend, maar wij hadden nog nooit iets ergs meegemaakt. Als je vader het eerste ernstige sterfgeval in je leven is, ben je wel meteen door de wol geverfd. Na de Osdorperban 415 3-hoog stil te hebben gegroet, zijn we doorgereden. Bij hetzelfde kruispunt Osdorperban/Baden Powellweg sloeg de stoet rechtsaf, richting Ookmeerweg. Ik keek over mijn schouder en zag, voor de laatste maal, met welgevallen hoe lang onze stoet was. Toen wij al op de Ookmeerweg reden, reden de auto's in de staart van de groep nog op de Osdorperban. Mijn vader zou het een prachtig gezicht hebben gevonden. Een verkeersopstopping ter ere van hem, op vrijdagmiddag, dat was een mooi gebaar van zijn naasten. Daarna richtte ik me op het naderende definitieve afscheid.