De Punk-rage in volle gang

Auteur: Hilbert Steensma
8 Fans
4 Reacties
Osdorp

Jeugd van mijn leeftijd is altijd bevattelijk voor besmetting. Zo ook ik. Ik was geen 'die hard' punker maar ik kon de ophef wel waarderen: Sex Pistols, Iggy Pop en Blondie.

Blondie & Sex Pistols Foto-collage van internet

Blondie & Sex Pistols Foto-collage van internet

Alle rechten voorbehouden

Ook de punk accessoires waren tot een bepaalde hoogte wel aan mij besteed. Ik herinner mij de haardracht uit deze punkperiode. Bestond er toen al gel of maakte men gebruik van brillantine of brylcreem? Het haar moest alle kanten op staan. Iets wat bij mij niet wilde lukken. Althans niet geforceerd.

Ook de veiligheidspelden moesten veelvuldig gebruikt worden. Als jochie probeerde ik mijn moeder eens te verrassen door een veiligheidspeld aan mijn wang te klemmen.
Net echt! (dacht ik). Mijn "punk outfit" bestond uit: een klein goudkleurig speldje aan mijn ketting, wat haarspelden van vriendinnen aan mijn das geklemd en een button op mijn jas.

In die tijd kon je in de Kalverstraat een geplasificeerde button laten maken van een zelfgekozen plaatje. Mijn keuze was een plaatje van een licht behaarde vulva. Deze droeg ik dus stoer op mijn kleding. Mijn bijdrage aan de punktijd. Een persoonlijk protest tegen de gevestigde orde?

Bij stoere outfit hoorde stoere muziek. Bij 'disco Alberti' kocht ik het album van de Talking Heads. Ook deze winkel ontkwam niet aan de rage. Ergens in de winkel stond een levensgrote kartonnen Deborah Harry. Als ik mij niet vergis droeg ze dat roze lederen jurkje. WOW! Dat was me wat! Zo'n pop in je kamer … Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg aan Tonnie Alberti of ik Debbie Harry mee mocht nemen als de rage voorbij was (Tonnie was de zoon des huizes die later ook een hitje had als Tony Steward met Isn`t She Lovely).
Hoe het kwam weet ik niet maar korte tijd later nam ik bezit van Debbie. Toch ietwat beschaamd liep ik met haar over straat om de afstand naar mijn ouderlijk huis snel te overbruggen. Debbie heeft jaren in mijn slaapkamer gestaan. Eerst als pronkstuk en later als stoffig meubilair. Uiteindelijk heeft ze mij verlaten. Zonder adres achter te laten. Jammer. Misschien had ik er nu goed aan kunnen verdienen...

Alle rechten voorbehouden

981 keer bekeken

4 reacties

Voeg je reactie toe
HP van der Jagt

Debbie Harry

Wat een leuk verhaal. Mijn vader woonde daar in die jaren boven de zaak van Willy Alberti en ook ik was (en ben nog steeds) een groot fan van Blondie. Ging als ik daar logeerde steevast naar de zaak om te kijken of er nieuwe singles van Blondie waren. Het gerucht van Debbie Harry bij Disco Alberti kan ik me vaag herinneren. Maar de pop met het roze jurkje des te meer!

Petra Steensma

Re: 1 april bij Disco Alberti

Kora Millenaar:
Wie kan zich dan ook nog herinneren dat bij Disco Alberti de 1 april grap werd uitgevoerd? Een paar honderd jongens stonden voor de deur van Disco Alberti op een zondagmorgen (terwijl Disco Alberti helemaal niet open ging) te wachten tot Debbie Harry zou komen. Wij (meiden) gingen natuurlijk kijken welke leuke jongens er allemaal waren en hebben in ons broek staan te piezen van het lachen dat er zoveel jongens in de maling werden genomen.

Ik kan mij dat nog heel goed herinneren als het jonge zusje van Hilbert! Hij stond daar ook met een blos bloemen meen ik....te wacht op Debbie (de pop was niet genoeg ;-) )....ik zal deze grap nooit vergeten!

Kora Millenaar

1 april bij Disco Alberti

Wie kan zich dan ook nog herinneren dat bij Disco Alberti de 1 april grap werd uitgevoerd? Een paar honderd jongens stonden voor de deur van Disco Alberti op een zondagmorgen (terwijl Disco Alberti helemaal niet open ging) te wachten tot Debbie Harry zou komen. Wij (meiden) gingen natuurlijk kijken welke leuke jongens er allemaal waren en hebben in ons broek staan te piezen van het lachen dat er zoveel jongens in de maling werden genomen.

bert klop

rick de leeuw

rick de leeuw, zanger van de punkband Trockener Kecks, woonde begin jaren 80 in de Planciusstraat. als lokettist van het postkantoor aan de Haarlemmerdiijk heb ik menig exempaar van hun nu legendarische plaat Sliesbaum verstuurd naar de diverse omroepbonzen, om die plaat te promoten. Laatst zag ik Rick weer als bijna 50er in een prachtig programma met de Belgische pianist Hautekiet. Ze deden een aantal nederlandstalige covers van Lou Reed nummers. Adembenemend!

Het concert van Blondie in Paradiso heb ik om de een of andere reden gemist, zo ook dan van U2 en veel andere punk concerten, zoals dat van de dead kennedies en de de Sex Pistols. Ramomes heb ik wel een aantal keer gezien en Patti Smith.

Toen ik op kamers woonde in het al lang gesloopte huis aan de Vasco da Gama straat hing er in de gang een mega poster van Debbie Harrie. De dag kon niet meer stuk na een aanblik op haar zwoele blik.