De school met de naam waarvan niemand zeker weet op welke lettergreep je de klemtoon moet leggen, verhuist hiermee een steenworpafstand van haar oude plek, naar een nieuw gebouw met wc’s in wel heel aparte kleuren.
Stoer, open, kleurrijk, sfeervol.
Alle sprekers roemden donderdag de nieuwe school, met speciale vermelding keer op keer voor architect Margreet Duinker van architectenbureau Duinker Van der Torre voor dit knappe staaltje nieuwbouw. Moderne nieuwbouw is het, met onder andere digiborden in alle klassen, met veel aandacht en mogelijkheid voor ict en met op de begane grond knalgroene wc’s (met automatische verlichting), die op iedere verdieping een ander knalkleurtje hebben gekregen. “Hier kunnen we letterlijk en figuurlijk groeien!” zei schooldirecteur Alma Winkelman op het podium (ook al zo’n fijne nieuwigheid) in de aula. En een nieuwe school krijgt ook een nieuw logo, dus dat werd op 25 november ook meteen onthuld.
Zilvervloot
Han Elders, voorzitter van het College van Bestuur van AMOS, waar de oecumenische Timotheusschool onder valt, gaf een lesje geschiedenis en refereerde aan Piet Hein, die geboren werd op 25 november. “Deze school is onze zilvervloot!” riep hij tot de leerlingen. En of ze wisten dat Sam van Houten, naar wie de straat is genoemd, in 1874 het kinderwetje invoerde, waardoor kinderarbeid verboden werd bij wet. Ook wethouder Ronald Mauer, voor Nieuw-West verantwoordelijk voor onderwijshuisvesting, sprak met uitroeptekens. “Ondanks de crisis moeten de sociale vernieuwingen in het stadsdeel doorgaan!” Heerlijk vond hij het om zoiets moois te oogsten wat zijn voorgangers in het vroegere stadsdeel Geuzenveld-Slotermeer hebben gezaaid. En geweldig vond hij het dat er op school een voorschool is, dat er zoveel naschoolse activiteiten zijn, dat de kinderen een veilige route van school naar huis hebben onderzocht en dat er een gebouw staat dat niet piept en kraakt en waar geen muizen rondlopen.
Chagrijnig
Een door de leerlingen gemaakte film over de oude school liet het zien: krakende raamscharnieren en kapotte radiatoren, alhoewel menigeen de sfeer in het oude gebouw wel mist nu. “Ik kende de oude school als mijn broekzak.” Maar dan de nieuwbouwvoordelen: ruimer, onder één dak met de kleuters, een prachtige gymzaal, nieuw meubilair, een besloten speelplein voor de onderbouw, voor de bovenbouw een speelplein dat ook voor de buurt open is, gekleurd glas en dus dat podium, waar de leerlingen hun talenten op het gebied van drama, dans, toneel en muziek mooi kunnen tonen. Dat de juffen en meesters door alle stress een beetje chagrijnig waren, dat nam iedereen voor lief. Ze kregen er immers iets heel moois voor terug.