Ik vertelde mijn kinderen dat er vroeger meer dingen per meter werden verkocht, zoals plastic pijpen. Deze gebruikten we voor pijltjes-schieten. Een halve meter pijp werd verkocht voor vijftig cent bij de “kachelwinkel”, zoals we de zaak noemden op een paar minuten lopen van mijn huis. Urenlang rolden we pijltjes van papier uit tijdschriften op de rand van de zandbak. Het was een hele kunst een scherpe pijl te maken. We deden hartstochtelijk ons best de pijlen zo goed mogelijk te vormen. De beloning was groot. De allergrootste kick gaf het mijn broertje, vriendjes en mij een pijl in een hor te schieten die horizontaal bleef steken. Als dat lukte gilden we van opwinding.
Ook de andere speelactiviteiten waren eenvoudig van aard: tegenover mijn huis in de Ruys de Beerenbrouckstraat zetelde toen het CBR, het bureau dat rijexamens afneemt. Wij vonden het leuk een rondje te maken door de draaideur van de ingang. Als niemand ons daar dan voor berispte zagen we dat als een overwinning. In al die jaren dat we dit deden zijn we slechts een keer aangesproken door een geïrriteerde heer, die vond dat we overlast bezorgden, terwijl wij juist probeerden geen geluid te maken.
Nog zo’n ‘goedkoop’ tijdverdrijf was “kaatsenballen”. Je kocht de ballen voor, geloof ik, een gulden vijftig en vervolgens speelde je daar maanden mee. We gooiden ze tegen een muur. Er waren veel variaties mogelijk. Er hoorden ook liedjes bij het kaatsenballen.
Wanneer mijn zoon en zijn vriendjes nu komen melden dat ze zich vervelen, kom ik wel eens met de suggestie: waarom pak je geen bal? Hierop komt dan als reactie een heel diepe zucht, alsof een bal een minderwaardig stuk speelgoed is.
Toch is het niet zo dat er eind jaren zestig geen trends waren of leuke gadgets werden gespaard. Zo herinner ik me sommige spaaracties van Shell: rubberen Disneypoppetjes en mooie, grote schelpen. Ook de popplaatjes van The Jackson Five en The Osmond Brothers waren toen hot. De plaatjes zaten verpakt bij een kauwgumpje. Ja, je kocht toen een of twee kauwgumpjes, vooral voor die popplaatjes, en geen heel pak, zoals nu heel normaal is, doordat kinderen wat meer zakgeld te besteden hebben. Een trend waren ook de ”klikklakballetjes”, keiharde balletjes, verbonden door een touwtje en een ringetje, die je tegen elkaar aan moest klikken.
Doorlopend word ik eraan herinnerd: wat speelden wij toen tevreden zonder I-pad, Facebook, Nintendo DS en Wii.