Er woonde bij ons in de straat ook een jongen waar ik vanaf het begin heel goed mee kon spelen. Die jongen heette Ruud Vlek. Wij wilden een keer op woensdagmiddag samen gaan zwemmen en mevrouw Vlek vond het goed maar mijn moeder vond het helemaal niks. Ik vond dat nou zo raar!!! Het enige wat mijn moeder erover kwijt wilde was "een jongen en een meisje eigenwijsje". Ik herinner me ook nog een verjaardagsfeestje waar Ruud Vlek en Marianne Schipperheyn in ieder geval ook bij waren . Ik weet niet meer bij wie het was maar er was een pick-up en we kozen steeds om de beurt een plaatje uit en dat werd dan gedraaid. Ria Valk met Rocking Billy en Chub Checker(als de naam verkeerd gespeld is SORRY) met she's lovely lovely en we dansten en zongen allemaal mee. Het was allemaal nieuw in die tijd en het was heel bijzonder zo'n pick-up.
Nu nog wat over de lagere school periode.
Op de lagere school moest je leren schrijven met een kroontjespen en die doopte je in de inktpot. De inktpot was altijd een knoeipot bij mij en het vloeipapiertje dat je gebruikte om het geschrevene te drogen was ook altijd vol. Bij de zuster of juf moest je dan een nieuwe halen en de oude laten zien. De leerkracht kon altijd precies zien of je had zitten spelen met de inkt en daardoor het vloeiblad volgekledderd was. Ik vond het wel heel leuk om te schrijven maar je moest niet hard drukken op het papier want dan ging je kroontjespen doormidden splijten en had je valse letters. Wat een gedoe was dat voor ons kliederaartjes. We hadden ook een inktlap en ik had altijd een door mijn moeder gemaakte vrolijke bonte inktlap. Even een kleine uitleg voor de onwetenden onder ons. Men neme een aantal kleine stukjes stof bijvoorbeeld van 10 bij 10 centimeter en leg die op elkaar. Dan haal je een draad door het geheel en zet er een knoop bovenop in het midden en klaar is je inktlap. Sommige kinderen hadden een gekochte en die was van zemenlerenlapjes. Dat was een hele luxe want de meeste kinderen hadden een zelfgemaakte.
Gepubliceerd: 14 augustus 2009