Trots op mijn vader
Vroeger had je WINTERS zeggen de mensen tegenwoordig. Gelukkig hebben we dit jaar in 2009 ook een wintertje gehad en dat brengt weer herinneringen naar boven aan de barre winter van 1962-63. Ik was toen elf jaar en mocht met mijn vader schaatsen op de Haarlemmertrekvaart en we schaatsten naar Haarlem. Of ik daar aangekomen ben weet ik niet meer maar wel dat het een superlange tocht was en dat ik mijn vader haast niet bij kon houden. Ik vond dat mijn vader het beste schaatste van alle vaders en was stiekum zo trots op hem. Mijn vader had houten noren en ik had Friese doorlopers. Onderweg moesten we twee keer stoppen om mijn schaatsen weer strak te binden en ik weet nog zo goed dat de strikken van die gestreepte schaatsveters dan bevroren waren en het was een heel werk om de knopen los te maken (en weer vast). Mijn moeder had elke winter een nieuwe dikke trui gebreid en ik had een hele mooie ijstrui met een ingebreid noors patroon. Mijn vader en ik hadden ook allebei door mijn moeder gebreide wanten aan van allerlei restjes wol en het was al met al een fleurig geheel. Het gevoel van vrijheid dat je had op de trekvaart, zo hard schaatsend, vergeet ik nooit meer.
's Avonds kwamen we helemaal verkleumd thuis, want als je je schaatsen eenmaal uit had gedaan en je schoenen aan kon je haast niet meer lopen. En dan die heerlijke erwtensoep en het gevoel dat je echt wat gepresteerd had!
Het was een geweldige dag toen samen met mijn vader.
Slechte verliezer
Bij ons voor de deur (Jacob Cabeliaustraat) lag een sloot dus er werd 's winters natuurlijk druk geschaatst.
Op een dag hielden de jongens wedstrijdjes tegen elkaar en eigenlijk wilde ik ook wel meedoen. Een buurjongen uit de Cornelis Rooboltstraat had alles gewonnen van de jongens en toen kwam er iemand op het idee om mijn persoontje (ik kon goed schaatsen) tegen de winnaar te laten schaatsen. Nou dat vond ik natuurlijk geweldig en ik nam de "uitdaging" meteen aan. Ik heb geschaatst alsof mijn leven er vanaf hing en ja hoor ik had gewonnen. Helemaal trots was ik!!! Later liep ik naar huis en daar kwam de verliezer en gaf me een hele harde schop tegen mijn scheenbeen. Thuisgekomen keek ik hoe het been eruit zag want het deed gemeen zeer. Hele Grote Blauwe Plek!
Maar ik had toch lekker gewonnen!
Nieuwe sport
Het was winter beginjaren zestig en er lag uiteraard weer dik ijs op onze sloot. De buurt veranderde natuurlijk in de loop der jaren en er waren bergen aarde gestort die schuin naar de sloot afliepen. Er lag sneeuw op en we waren zo vaak naar beneden gegleden dat er een dikke ijsbaan ontstaan was. We kwamen op het lumineuze idee om een nieuwe sport uit te vinden namelijk "het schansschaatsen". Geweldig! Je stond bovenaan de helling in hurkhouding en gleed op je schaatsen naar beneden. Je kwam met een mooie boog op het ijs terecht. Het ging een hele tijd goed en ik moet zeggen dat het echt heel hard ging. Ik suisde weer naar beneden en toen ging het mis en kwam ik keihard op het ijs terecht. Nou ja, gauw huilend af naar huis en weer een beetje bijkomen van de schrik met een lekker kopje thee en een koekje (biscuitje). De verdere middag heb ik nog gewoon geschaatst en de volgende dag op school voelde ik me helemaal niet lekker. Bleek dat ik toch een lichte hersenschudding had opgelopen.
Dat was meteen het einde van de nieuwe sport.
Gepubliceerd: 7 februari 2009