November 1975 ik verhuis van de Nigellestraat 53 uit Noord naar de Johan Hofmanstraat 31-1hg in Osdorp. Zomaar komen er namen in mij op van buurkinderen, vriendjes en vriendinnetjes en eerste 'liefdes': Edwin Wildeman, Ronald Wildeman, Robert Eising, Monique en Marcel van den Bovenkamp, Marcel Ignatius, Deborah Michels, Atje en Hannie Kloezen, Manfred Ludenhoff, Dominique Walst, Freek van der Fluit (overleden), Michel en Richard van der Fluit, Jim Maste (zoon van de schoenmaker en nog steeds een goede vriend van me) en Sandra Maste, Monique en Karin Boerhoop, Johan en Paula Buurman. Ronald van der Horst; mijn eerste echte liefde later ook mijn echtgenoot geworden en inmiddels alweer 21 jaar gescheiden. Marieke Koswee, Anita Winter. Perry Leeuwens, Ed Kroeger, Petra van der Graaf(f).
En plekken uit mijn jeugd: Buurthuis Jes, de soos, Jazzballet, kookcursussen. Jongerensoos de Link in de Meervaart. Ban 80, het Osdorperplein. De aanslag door de RAF 1977 in de telefooncel op de hoek van de Domela Nieuwenhuisstraat en de Pieter Calandlaan. De Osdorperbende (OB) en Kinkerbuurtbende (KB), alleen van horen zeggen nooit wat van gemerkt. De koudste winter ooit in 1978 (?) ik zat op de OSG en liep over het water naar school, dat was niets vlugger maar wel leuker dan over de brug. Mijn hartsvriendin Sacha van der Velde. De DA drogist voor de heerlijkste drop, de melkboer onder 'mijn' poortje van de Johan Hofmanstraat, de keurslager met de softijsmachine waar je voor fl. 0,25 een softijsje kon "trekken" uit de muur. De Van Tienhovenschool en de OSG (huidige Caland Lyceum) met de houten noodgebouwen waar je´s winters je jas aan moest houden zo koud was het. Het afscheid van de Van Tienhovenschool, het eindexamen OSG. Mijn verhuizing uit Osdorp omdat ik op mezelf ging wonen in de Orteliusstraat.
Ik woon al sinds 2006 niet meer in Amsterdam maar heb nog wel een tijd mijn tandarts aangehouden. Een van de laatste keren dat ik daar kwam was hij verhuisd naar de Baden Powel weg. Na afloop van mijn behandeling gelopen over de Pieter Callandlaan. Alles was weg, alleen de 'klimboom' op 'mijn' grasveld herinnerde mij nog aan mijn straat. Vreemd genoeg deed het me heel veel pijn die berg van puin te zien waar 'mijn' flat had gestaan. Het voelde als verraad, mijn jeugd lag hier in duizend stukken. Ik ben nog jong (inmiddels 46) maar ik begrijp nu hoe sommige oud-Amsterdammers zich voelen als de buurt waarin ze wonen of woonden wordt gesaneerd, afgebroken en gerenoveerd.
Dit verhaal stuurde zette Monique deze zomer in ons Gastenboek. Omdat niet iedereen het Gastenboek leest en het een compleet verhaal is, plaatsen we het nu met een foto.