Piet Hein ging de geschiedenisboeken in met de legendarische overwinning op die ongure Spanjaarden. Of het mooie liedje daarover lang daarna geschreven is of al direct na het binnenbrengen van de ‘Spaanse matten’, weet ik niet.
Maar wij zongen het uit volle borst: ‘Hij heeft gewonnen, gewonnen de Ziiiiilverenvloooooot’, uit achtenveertig kinderkeeltjes klonk dat geweldig.
Sparen
Al in de eerste klas leerden we sparen! Op iedere maandagochtend namen we geld mee naar school, dat door juf Riemersma in ontvangst werd genomen, keurig geadministreerd en dan naar de ‘Rijkspostspaarbank’ op het Bos en Lommerplein werd gebracht. Althans zo herinner ik me het. Of het door één of twee leerlingen gebeurde, weet ik niet meer. Wel herinner ik me dat grote kantoor, op de hoek van het plein en de Bos en Lommerweg. Er leiden meerdere wegen naar toe. De Bestevaerstraat helemaal uit, links af bij de Gruyter en dan was je er zo. De andere weg was achterlangs, bij het witte schooltje (Ten Cateschool) en de achterkant van het postkantoor langs, rechts af en dan de draaideur door. Er waren, in mijn herinnering, wel zes loketten, bij grote drukte waren er toch slechts twee open. De twee die het verst weg waren en er stond altijd een rij.
Zilvervloot
Vanwege die spaaractie van de Rijkspostspaarbank kregen we allemaal één keer per jaar een leuk boekje. Pas in de vierde klas werd het ‘Zilvervloot sparen’ uitgevonden. In mijn jeugd spaarden we alleen nog met contant geld, de tocht naar het Bos en Lommerplein, werd ook toen nog geregeld gemaakt. Al was er op De Admiraal De Ruyterweg, vlak bij het politiebureau, een boekwinkel met een postagentschap waar je ook met je spaargeld terecht kon. Maar de eigenaar van die winkel was een chagrijnige man, daarom gingen we bij voorkeur naar dat grote kantoor. In 1968 heb ik mijn spaarbankboekje ‘leeggeroofd’. Ik trouwde en kon de tweeduizend gulden die gespaard was goed gebruiken. Niet lang daarna werd de regeling afgeschaft, nu is die er weer: ‘Leve Piet Hein!’
