Naar aanleiding van de verhalenwedstrijd is bij mevrouw Anita Florijn een fotoalbum op tafel gekomen en elke foto roept een herinnering op. "Anita van het hoekje " woonde op de Bierens de Haanstraat, maar het hof was haar speelplaats. Het Eckeharthof is meerdere malen gefotografeerd. In de winter als er sneeuw lag en de kinderen elkaar op een slee, of gewoon op hun hurken, voorttrokken. En het sneeuwfort, een strategische positie in de sneeuwballen gevechten.
In de zomer werd het grasveld van het hof gebruikt voor “theatervoorstellingen" of om te “kamperen"in tenten van tafelkleden en wasknijpers.
Het was ook in de zomer dat mevrouw Florijn als kind ging vissen in de sloot achter het hof. Rustig aan de waterkant kijkend naar de dobber. Totdat er opeens in een oorverdovend lawaai een man op een grasmaaier op haar af kwam. In de overtuiging dat ze niet gezien werd haalde Anita in een noodvaart de hengel in waardoor het haakje in haar rok belandde. Hollend en in paniek rende ze naar huis waar haar moeder haar opving. Toen ze samen gingen kijken naar de enge man, bleek dat deze net zo geschrokken was van het plotselinge wegstuiven van het vissertje.
Ook de wildwest scène die ontstond toen er een losgebroken paard over het hof galoppeerde kan mevrouw Florijn zich nog goed herinneren. De dappere kleine cowboys en cowgirls die het niet lukten het paard in te sluiten, stoven het eerste beste huis binnen als het woeste paard zich in hun richting draaide.
Nu doet ze het wat rustiger aan en kijkt mevrouw Florijn vanaf de negende etage van haar woning aan de Sloterplas over een veranderde wereld. De beelden zijn vastgelegd in het album en de verhalen zitten in haar hoofd. De verhalenwedstrijd was een goede aanleiding de herinneringen te delen. Wie volgt?
Gepubliceerd: 28 april 2006
