De keuze was gemaakt. Een huis buiten de ring. Van oud naar nieuw.
In september 1998 krijgen we de sleutel. Na twee maanden van wennen en klussen verhuizen we begin november naar ons spiksplinter nieuwe huis. In een gloednieuwe laan. In een meer dan piepjonge wijk. Twee verhuiswagens vol hoop en herinneringen verhuizen mee.
Het is 11 november en net donker als de bel gaat. “Sinte Maarten mik mak" klinkt het vanaf de straat. We doen open. Vier bijzonder kleurrijk geschminkte gezichtjes, verlicht door zelf geknutselde lampionen kijken ons aan. De handjes leeg en verwachtingsvol naar ons opgeheven .
Weten wij veel!
In ons oude Oud West was Sinte Maarten niets meer dan samen zingend een rondje Vondelpark lopen.
We duiken diep in onze kasten en delen alles wat we in huis hebben uit. Het wordt gewaardeerd. Maar al na een kwartier moeten we alle lichten in huis uitdoen. Hét teken dat er niet meer aangebeld hoeft te worden. Op is op.
Klokslag acht uur is het weer stil in de straat.
Elk nieuw jaar groeit de stoet van glunderende smoeltjes. De lampionen worden bonter. Alle scholen en kinderdagverblijven in de buurt doen mee.
En wij, de bewoners, weten wat er van ons verwacht wordt. Deze keer is er voldoende. In onze straat brandt achter praktisch elk raam licht. Elke deur gaat open en elk lied wordt beloond.
Dit jaar lag al ruim voor dé grote dag een uitnodiging voor de “Sinte Maarten After Party" in de bus. Vanaf acht uur, als al onze kinderen weer veilig terug zijn. Warme chocolademelk met voldoende rum om weer warm te worden
Samen met het volwassen worden van onze wijk groeit ons kroost op en veranderde het ritueel. Voor het licht nu uit gaat, is het al laat.
(In de rubriek WEDSTRIJD2006 staan de gepubliceerde verhalen bij elkaar.)