Ze had erg moeten zoeken naar de woning die ze toegewezen had gekregen in de Bierens de Haanstraat. Een straat waar ze nog nooit van had gehoord. Veel van de woningen in de buurt moesten nog gebouwd worden, de omgeving bestond voornamelijk uit zand. Het was 1954.
Mevrouw Epskamp wilde hier ook eigenlijk niet wonen. 'In het begin vond ik het verschrikkelijk. Mijn collega’s in De Bijenkorf vonden het geweldig dat ik een woning had, maar ik legde zo de sleutel voor hen neer met de mededeling je mag het van me hebben.' Haar man werkte bij Wagon Lits en was daardoor ‘s avonds veel weg. 'Als ik dan terug kwam van mijn werk zat ik hier godsmoederziel alleen. Ik heb hier wat afgesnotterd.'
De familie Epskamp behoorde tot de eerste bewoners van de straat, in het begin waren het echte pioniers. De overkant van de straat bestond nog niet. Wel waren alvast de heipalen de grond in gegaan wat een moeder van een buur deed verzuchten: 'Waarom ben je nou tegenover een kerkhof gaan wonen?'
De huur bedroeg fl. 12,55 per week. Op dinsdag kwam de man van Zomers Buiten de huur ophalen. Vaak waren de bewoners dan toevallig niet thuis. Mevrouw Epskamp en haar man hadden gesnoefd dat de huur wel op te brengen was. 'Maar we hadden geen cent. Niks hadden we! We hadden een grote kamer omdat we niks hadden om erin te zetten.'
Toen bleek dat de bewoners het bedrag dat ze een jaar teveel aan huur hadden betaald aan de deur terugbetaald kregen was iedereen op die dinsdag toevallig wel thuis…...
Het wende in de Bierens de Haan straat en toen mevrouw Epskamp contact kreeg met de buren ontstond er een gevoel van saamhorigheid. 'Je hielp elkaar als dat nodig was.'
Ze wil nu niet meer weg uit de buurt waar ze haar thuis heeft gevonden.
Gepubliceerd: 16 mei 2006
