En ik zei: laten we het eens proberen. We schreven:
2 Reclame-heren. Ben je leuk? IQ? Br. no. … van dit blad.
We kregen brieven. En we selecteerden twee verpleegsters uit Purmerend. Ik belde hen, we spraken af op een zaterdagavond bij mij thuis op m’n kamer in het oude West. Joop en ik namen ze achterop onze fietsen mee naar een feest in de Jacques Veltmanstraat. Vanaf het ouder West moesten we lopen: onze fietsen sleurden we door het zand. Nieuw-West was nog maar net begonnen.
M’n vriend Niels en z’n vrouw hadden een feestje georganiseerd. Goedkope wijn en de meubels uit de huiskamer: de vloer lag nu vol met matrassen, dat was makkelijker. De verpleegsters wisten niet wat ze van ons moesten denken. Waren we nou van die blode jongens, en dan toch zo’n fuifje? Er kwamen gasten binnen, twee lieflijke meisjes: eentje ervan was Ingridje (later danste ze bij Wim Sonneveld). De ander was een Volendamse, die kende ik eveneens. Ze zagen me en gingen meteen naast me liggen, eigenlijk meer half over me heen. Verder ging het feest overigens niet: de matrassen waren heel onschuldig. Maar de verpleegsters keken hun ogen uit. Later die avond moesten ze weg, naar het ziekenhuis in Noord-Holland. De Volendamse moest ook die kant op en zal heus wel wat geroddeld hebben.
Een volgend weekend was er wéér zo’n feestje: opnieuw namen we de verpleegsters mee en zeulden de onze fietsen door het zand. De meisjes hadden intussen een vriendin ontdekt in een van de nabije Nemavo flats (die over het water staan) en konden daar logeren. Laat in de avond brachten we hen erheen. Ik stond ten afscheid wat met een van de verpleegsters te vrijen. Ze vertelde tussendoor wat over haar werk. Die middag had een ze gestorven man afgelegd. Ineens kreeg ik het heel koud rond m’n lendenen. Ik nam afscheid. En nee, gedachtig aan haar afleggende handen hebben we hen nooit meer opgebeld.
Karel N.L. Grazell
Amsterdams Stadsdeeldichter Zuideramstel