Haar ouders hadden een boot, dus heeft zij haar vakanties op het water doorgebracht. Het was heerlijk, lekker zwemmen en zo. Sporten was dus voor hen vanzelfsprekend. Zij en haar zusje zijn gaan turnen. Later kwam daar hockeyen en tennissen bij.
Of je van je hobby je beroep zou willen maken? Daar dacht je in die dagen niet aan. Je was wel het hele weekend op het hockeyveld. Zaterdags lekker trainen, zondags je wedstrijden. Het was ook niet zo dat iedereen met zijn eigen auto naar het sportveld ging. Op de fiets naar het Centraal Station en dan had je een spoorbiljet voor elf mensen. Je maakte er een hele dag van. Nadat je gespeeld had, ging je in de restauratie wat eten en lol maken en pas laat weer terug.
Zij is blijven hockeyen totdat zij haar achillespees brak. Dat was 43 jaar geleden. "Ik wilde een middenbal nemen en ik hoorde ‘pang’, maar ik voelde niets." Ik ben maar hinkelend naar huis gegaan en later naar het Wilhelmina Gasthuis. De achillespees was finaal afgescheurd en helemaal naar de kuit opgetrokken. Drie maanden gips. Daarna moest zij zelf uitzoeken hoe zij het best kon herstellen, want het was niet zo dat je in die tijd fysiotherapie kreeg. "Ik ben maar gaan fietsen en de trap op- en aflopen, want ik dacht dat dit wel goed zou zijn."
Toen haar kinderen naar school gingen is zij gaan tennissen. De liefde voor de sport heeft zij overgebracht op haar kinderen en kleinkinderen. Haar zoon heeft een tennispark bij Lyon in Frankrijk. En een van haar kleinzonen is beroepsvoetballer geworden. Zij gaat nog elke zondag naar Elinkwijk, weer of geen weer.
Op de televisie volgt zij alle wedstrijden: voetballen, hockey, tennis. “Ik ben blij dat Eurosport er is."
Gepubliceerd: 19 juni 2006