Ontdekkingsverhaal Hedda

Kalmte
Kinderen ontdekken elke dag nieuwe dingen maar ik vind dat dit ook voor ouderen geldt; je ontdekt doordat je terugdenkt aan iets wat al eerder was. Als je ouder bent heb je natuurlijk dingen meegemaakt die niet altijd even leuk waren. Emoties die je op zulke momenten voelde maakten dat je open stond om indrukken vast te houden maar dezelfde emoties zorgden er ook voor dat gebeurtenissen werden gekleurd. De verborgen les en de zin van iets, die zie je op het moment zelf niet altijd. Je ziet extremen; heel erg leuk of heel erg eng, terwijl nu je ouder bent en in kalmte op dingen terugkijkt, je iets heel anders ziet…. Dat vind ik zo goed aan ouder worden; je hebt tijd, je hebt kalmte, en dan plotseling denk je; ‘oh dat was de les van die bepaalde ervaring’. Je kijkt minder vanuit emoties en gaat vanuit je verstand, en met de wijsheid der jaren, dingen inzien. Daarom zou ik het zo leuk vinden als verschillende generaties meer met elkaar in contact zouden staan. Tweeverdieners hebben veel taken en zorgen, en dan vragen de kinderen ook nog aandacht. Die ouders denken ‘ik ben zo moe, ik mis de tijd’. Als er dan een oma- of opa-achtige figuur zou zijn die lekker even de kinderen meeneemt om te rommelen in de tuin of met een fiets… dan gaat daar eigenlijk een hele opvoedkundige werking van af.

Acceptatie
Nou dat is dus mijn ontdekking; acceptatie van de dingen die voorgevallen zijn, je begrijpt veel meer... En het geeft veel meer begrip naar andere mensen; je zegt ‘ik snap de ander’, want eigenlijk hebben we het allemaal moeilijk. Op een gegeven moment ga je meer van mensen houden want je verwacht minder van ze. Je bent realistischer als je ouder wordt. Als je jong bent speelt bij sommigen het gevaar dat ze te optimistisch zijn. Dat je teveel de zaak van een kant belicht. En dan leef je misschien heel prettig maar je kan ook heel vaak met je kop tegen de muur lopen want je overziet de dingen niet. Als je ouder wordt en vooral als je de kalmte hebt bereikt, dan belicht je beide kanten en ontdek je eigenlijk hoe interessant het allemaal was. En wat de mogelijkheden er van waren…

Klein geluk
Het feit dat ik de rust heb gevonden geeft zo'n heerlijk gevoel; ik ben zo dankbaar. Positief in het leven staan is iets wat je gegeven is, denk ik. Het kamp waar ik heb gezeten, dat was natuurlijk vreselijk, maar een non heeft mij toen gezegd dat als we het zouden overleven, je de tijd erna kon zien als iets extra’s, want zo erg als nu wordt het nooit meer. En zelfs middenin zo’n kamp, middenin de ellende, zijn er momenten dat je heel gelukkig bent. Dat is heel gek. Ik was altijd dol op dieren en we waren de enige die tjitjaks hadden, kleine salamandertjes. Die gaven we korreltjes rijst. Andere mensen aten alles wat eetbaar was maar mijn moeder zei ‘ach dat zal ons leven niet verlengen’. En dat was voor mij het geluk. Als die tjitjaks op je hand zaten, dan was ik zo gelukkig. Dat klinkt voor een ander misschien raar. Je hebt van die mensen die vallen over alles, ‘oh jee mijn gordijn hangt scheef’, van die onbenulligheden. Dit huisje is niet perfect maar voor mij is het ‘t einde. Vanaf dat we in Holland aangekomen zijn heb ik verlangd naar een huisje met een tuin. En nu zit ik hier op mijn oude dag. Ik zie deze tijd en alles wat ik nu nog meemaak als een kadootje. Ik verwachtte niet dat ik ooit nog zó gelukkig zou zijn…

Doorgeefluikje
Het grote geluk is bescheidenheid en dankbaarheid. Met bescheidenheid voor de dingen die wel gelukt zijn ben je al vanzelf een beetje aan het vergeestelijken. Voor mij is vergeestelijken dat je beseft dat je maar een onderdeel bent. Jouw eigen ego en je persoonlijkheid is niet meer datgene wat je bezighoudt. Tijdens je leven gaat het er vaak om dat je een 'nice guy' bent, dat je gezellig en aardig bent voor mensen, maar dat alleen is niet vergeestelijken, dat is gewoon lekker in je vel zitten. Nee, je beseft hoe langer hoe meer dat je een waterdruppel bent in de zee. Je bent maar een onderdeel van een groter geheel en dat is eigenlijk heerlijk. Dan heb je die bevestiging van een ander niet nodig, je weet donders goed wat je waard bent. Er is zoveel leed op de wereld. In mijn dromen zag ik vaak hordes mensen voorbijkomen met een angst in hun ogen die onbeschrijfelijk was. Maar je kan de wereld niet redden. Wat je wel kan doen, dat heb ik geleerd, is even glimlachen naar een ander, dan heb je eigenlijk je taak van die dag al volbracht. Dat is ook naastenliefde. Al zou je die mensen maar heel even blij hebben gemaakt, even ergens uit hebben gehaald; want er is een heleboel ellende. Weet je wat het belangrijkste is op zulke momenten? Je ego is niet meer aan bod. Het blijft niet hangen wie jij bent, dat is onbelangrijk, je gaat verder, 'like ships that pass in the night'. Je bent maar een onderdeel van het grote geheel, een doorgeefluikje, omdat je voelt dat het goed is.