Eén van de buren vond haar hoekwoning destijds ook wel vrij klein maar zij en haar man kozen toch hiervoor vanwege de tuin, de omgeving en de rust. Die dingen trokken Rachida het meest toen zij wegens stadsvernieuwing op zoek moest naar een andere woning. Het was toen wel een vierkamerwoning en nu koos ze voor deze seniorenwoning met ‘maar’ drie kamers, maar ook met een gemoedelijke sfeer tussen de buren onderling.
Een bevriende aannemer hielp haar belangeloos met de stoffering, de plavuizen en verdere inrichting. Haar dochter Bouchra zag erop toe dat ze veel overbodige spullen wegdeed want “moeder kan slecht afstand doen en loslaten…”zegt ze lachend. Maar dat hebben er meer, zowel jongeren als senioren! Nu is Rachida blij met haar gezellige, smaakvolle woning en de tuin. Voor de inrichting van de tuin heeft ze adviezen gekregen van een toptuinierster, tijdens haar lange vakanties wordt gepast op huis, tuin en de post .
Ze houdt ook van poezen maar na een vervelend incident met een kat die door een bovenlicht het huis van een vakantieganger binnenviel heeft ze besloten zelf geen poezen meer te houden. Poezen lopen er genoeg, net als jonge hondjes die in dit buurtje heel wat speelkameraadjes hebben. Ook voor de kinderen is het een fijne en veilige plek om te wonen. De kleintjes van de Pakistaanse familie spelen met het blonde knulletje van Hollandse tweeverdieners, Turkse scholieren hebben allerlei vriendjes om samen te vissen, te fietsen en de buurt te verkennen.
De sociale contacten én de sociale controle zijn goed. Men groet elkaar op straat en is behulpzaam. Rachida vertelt lachend hoe zelfs een negentigjarige buurvrouw haar aanbood om de ramen voor haar te lappen toen zij wekenlang ziek was en geen hulp had. Haar dochter heeft namelijk zelf een gezin en een baan bij het Slotervaartziekenhuis. Bof je even met zulke buren!
Er wordt heel wat afgelachen bij een praatje aan de deur en tijdens de koffie-uurtjes van een paar buurvrouwen. Daar is Rachida erg blij mee want het is gezellig en je leert elkaar nog beter kennen. Zij is ook op Nederlandse les geweest maar vindt het soms best moeilijk.
Maar met een beetje begrip, humor en wederzijdse belangstelling kom je een heel eind en dat is misschien het geheim van het succes van deze wijk. Helaas dreigt binnen afzienbare tijd hier een einde aan te komen indien de projectontwikkelaars hun zin krijgen en ook deze buurt op de schop gaat..
Tot die tijd gaat buurt 7 door met leven en laten leven, ieder z’n levensstijl gunnen, wèl op elkaar letten maar elkaar vrij laten. Een multiculturele oase en dat gewoon in zo'n drukke wereldstad met heel veel tegenstellingen.
Gepubliceerd: 15 maart 2007
