Jan van Zijp
Mijn man en ik waren, samen met onze twee oudste kinderen, de eerste bewoners van dit huis. We waren net een paar jaar in Nederland, in 1955 zijn we uit Indonesië gekomen. De eerste tijd brachten we door in pensions, daar woonden we in één kamer, zo ging dat in die tijd. Onze dochter en oudste zoon zijn geboren in pensions. Toen onze zoon drie maanden oud was, kregen we de sleutel van ons huis in de Wigbolt Ripperdastraat. We waren de koning te rijk! Wat een ruimte kregen we opeens!
De stichting die ons indertijd hielp met het zoeken naar een woning, had in de straat en zelfs in ons blok een aantal woningen geregeld voor Indische mensen. We kenden ze niet toen we hier kwamen wonen, maar de contacten waren snel gelegd! Het was een hechte gemeenschap, kinderen liepen altijd in en uit en voetbalden op de veldjes in de buurt.
Ik moest er, toen ik net in Nederland was, wel aan wennen dat ik alles zelf moest doen. In Indonesië hadden we een ‘baboe’, die deed alles in het huishouden. Ik kon niet eens koken, wassen of strijken! Maar ik leerde het snel en dat moest ook wel, want hier zijn nog drie zonen geboren, dus ik had een gezin met 5 kinderen te verzorgen.
In het begin kookte ik gewoon aardappelen, groenten en vlees. Indische producten waren bijna niet te krijgen in de buurt! Pas later zijn er winkels gekomen waar je Indische producten kon kopen.
De boodschappen deed ik, zeker in het begin, altijd op de Slotermeerlaan. Hier in de straat zaten een groenteman en een slagerij, verder had je hier niets. Ook de winkels op het Lambertus Zijlplein waren er nog niet. Dat moest allemaal nog gebouwd worden, net als de woningen om ons heen.
Ik heb altijd met veel plezier in de Eendrachtsparkbuurt gewoond. Ik hoop dan ook dat ik hier in de buurt een nieuwe woning krijg!
Mevrouw Kooren Vinkoert (73 jaar)
Gepubliceerd: 15 december 2006
Link naar meer verhalen uit de Eendrachtsparkbuurt.