Mijn jeugd in Amsterdam-West, deel 7

Verhuizers en glazenwassers
Een ding wat ik altijd boeiend vond waren de verhuizers en glazenwassers. Ik vond altijd dat ze durf hadden en moest er naar kijken als ze aan het werk waren. Omdat de trappen in de huizenblokken altijd nauw en bochtig waren was het praktisch onmogelijk om grote stukken meubels naar boven te brengen. Het is makkelijker om via de "hanebalken" en blok en takel aan de straatkant de meubels naar boven te hijzen. Men had daar op gerekend want je kon het raam en kozijn er uit nemen om toegang te geven aan grote stukken, zoals bijvoorbeeld een piano.

Maar om zo'n zwaar ding naar de bovenste verdieping te hijsen werden er katrollen gebruikt waar het hijstouw twee of driemaal over geleid was om hijsen makkelijker te maken. Als eenmaal de piano van de verhuiswagen af was en op straat stond kon het werk beginnen om naar boven gehezen te worden. De touwen op hun plaats en de piano in een gordel en het raam er uit dan ging een man naar de betreffende verdieping en twee mannen aan het hijstouw beneden terwijl een derde man een touw had om de piano van de muur af te houden om beschadiging tegen te gaan. De man boven ging dan stevig aan het touw hangen (als tegenwicht) en de twee man beneden begonnen te trekken. Als die man beneden was ging weer een van die anderen naar boven enzovoort. Totdat de piano op de bewuste verdieping aangekomen was en naar binnen getrokken kon worden.
Allemaal erg gevaarlijk en opwindend. Maar ik leerde er wel één ding van ........laat het touw niet los voordat de piano stevig op zijn poten staat. Anders komen er brokken van en is dat het laatste geluid dat er uit komt en is stemmen onmogelijk.

Nu gaan we eens kijken hoe die glazenwassers hun werk deden om de ruiten van de bovenste verdieping schoon te wassen.

De glazenwassers hadden drie-delige schuifladders die tot het bovenste raam konden komen. Klaar met dat raam en er is er nog een, maar niet in armlengte te bereiken. Maar inplaats van naar beneden klimmen en de ladder te verzetten, "hopten" ze de ladder een meter of zo naar het raam dat ze nu konden bereiken. Soms hingen ze als het ware aan de zijkant van de ladder om het raam te bereiken. Het neemt je adem weg als je dat ziet. Je weet niet of het luiheid was of te laten zien hoe bloedstollend moedig ze zijn, maar het geeft niet want als ze naar beneden vallen geeft het een bloederige plek op straat.

Klik hier voor een overzicht van alle delen in deze reeks.