Al bijna twintig jaar ben ik kind aan huis bij hem. Nou ja, niet echt bij hem thuis, maar wel in zijn tweede huis aan de Burgemeester De Vlugtlaan, slagerij Anatolia. Ugur Bayrakceken, geboren op 15 december 1964 in Bor (Turkije) loodst mij naar het kantoortje achterin de slagerij.
‘Kijk’, zegt hij, ’niet groot, maar ruim genoeg voor onze administratie en om even gezellig te kunnen praten. Bor is een stad’, vervolgt Ugur,’ in het midden van Turkije in …….. Anatolië. Kijk daar’, en hij laat mij de kaart van Turkije zien op zijn smartphone. ‘Vandaar de naam van onze zaak.’
Hij vertelt dat hij op 14 jarige leeftijd in 1978 met zijn vader en moeder en zijn 2 broers en 1 zus in Nederland aankwam. Ze woonden destijds in de Bartolomeus Diazstraat bij het Mercatorplein. ‘En ik ging eerst naar de Bontekoe op de Bilderdijkkade, een school waar we de Nederlandse taal leerden en waar werd bekeken welk niveau je had voor de middelbare school. Vervolgens kwam ik terecht op de LEAO aan de Van Ostadestraat en de MEAO op het (hij moet even diep nadenken), o ja, Roelof Hartplein’.
Ik vraag hem of het niet moeilijk was als 14-jarige puber in een ander land te komen. ‘Nou en of’, antwoordt hij, ‘Nederland was zo anders dan het Turkije waar wij vandaan kwamen’. Hij moet lachen als hij aan die tijd terugdenkt: ‘we wilden natuurlijk ook nog geregeld iets weten over wat er in Turkije gebeurde of contact met familie en vrienden, maar ja, er was nog geen internet of mobiele telefoon! Er was wel een programma op de Duitse tv-zender, maar dat duurde maar 15 of 20 minuten. En telefoneren was helemaal apart. Mijn vader moest dan bellen met het postkantoor en dan werd hij doorverbonden met Turkije. Maar daar had niet iedereen telefoon, dus dan ging diegene daar de buren roepen ‘dat er telefoon was uit Nederland’.
Trots wijst hij op een ingelijste foto achter mij. ‘Kijk, dat is mijn vader in de eerste slagerij die we begonnen op de Admiraal de Ruijterweg in 1981.
In 1988 ben ik getrouwd en ik heb inmiddels twee kinderen, een jongen en een meisje. In 1995 gingen vader en moeder terug naar Turkije (en leven daar nog). Ik verhuisde met de slagerij naar Nieuw West en ging daar ook wonen in de buurt van de Socratesstraat, waar ik nog steeds woon’.
Een van de mooiste herinneringen voor hem was de opening van de nieuwe winkel op de huidige plek in 2008 door toenmalig burgemeester Job Cohen.
Maar los van deze eerbetuiging vindt hij vooral de buurt en de mensen echt heel leuk. ‘En iedereen’, zegt hij, ‘van 8 tot 80 jaar en van elke afkomst, ken ik en zij kennen mij, en we helpen elkaar ook als dat nodig is; en zo hoort het toch ook. Dit is nu mijn land’.