Nikki Pootjes
De Aker in zijn huidige vorm bestond grotendeels nog niet. De enige weg naar de MAP (onderverdeeld in MAP 1 en MAP 2) was langs de kant van Begraafplaats Westgaarde, naar het eindpunt van buslijn 23. Deze woonwijk was omgeven door weilanden, kassen en tuinhuisjes. Dat werd door ons 'de overkant' genoemd. We hadden bootjes en vlotten waarmee we de sloten die onze woonwijk met de overkant scheidde konden overbruggen. En er waren genoeg kinderen van mijn leeftijd. We konden uren spelen op de landjes. Spelen in de modder, ravotten, kattenkwaad uithalen. In de winter door het ijs zakken op de blubbersloten.
Op een gegeven moment werd duidelijk dat 'de overkant' niet lang meer zou bestaan. De kassen, landjes en tuinhuisjes werden langzamerhand steeds meer verlaten. Heel eng om als kind door een verlaten kas te lopen, je fantasie sloeg op hol. Hoorden we daar nou een baby huilen? Ook de vervallen tuinhuisjes betreden was heel spannend: sommigen zaten vol oude meuk, je keek je ogen uit. We stookten fikkie, maakten kampvuren en hadden de tijd van onze leven. Weer wat later begon de ontruiming van het hele gebied en werden er kilometers zand gestort. Ook nu weer nieuwe avonturen: van grote zandheuvels afspringen, kuilen graven, hele gangenstelsels bouwen. We kwamen vol zand weer thuis.
En tot slot heb ik ook de laatste fase meegemaakt van dit gebied: de bouw van de huizen. Stiekem in de casco woningen rondlopen. Hier kwam een einde aan toen de nieuwe wijk beveiligers kreeg met honden en uiteindelijk gevolgd door de nieuwe bewoners. Alle buurtkinderen en ik werden ondertussen ook ouder. Spelen op straat werd ingeruild voor school, studie, bijbaantjes, thuis hangen en andere vormen van vermaak die pubers leuk vonden.