Nogmaals de Walraven van Hallweg

7 Fans
Slotermeer

De Walraven van Hallweg ziet er tegenwoordig heel anders uit dan zo’n 40 jaar geleden. Toen was er nog geen sprake van ‘sierbestrating’ en ook niet van ‘geometrisch gevormde perkjes met een onbestemde struiksoort’. Het groen was in de jaren vijftig en zestig ook lang zo weelderig niet als nu in bijvoorbeeld mei.

Kleuterschool 't Waterhoentje Door het raam van de zie je links het begin van de Walraven van Hallweg. Op een uitvergroting van de foto is op het bord boven het winkel/bedrijfspand te lezen ‘Wolhandel’.<br />Foto: 5 november1956, Beeldbank Gemeentearchief Amsterdam.

Kleuterschool 't Waterhoentje Door het raam van de zie je links het begin van de Walraven van Hallweg. Op een uitvergroting van de foto is op het bord boven het winkel/bedrijfspand te lezen ‘Wolhandel’.
Foto: 5 november1956, Beeldbank Gemeentearchief Amsterdam.

Alle rechten voorbehouden

Als je het hek van kleuterschool ’t Waterhoentje uitkwam, de Harry Koningsbergerstraat overstak en rechtdoor liep, liep je de Walraven Van Hallweg op. Inderdaad: een weg waar geen auto’s reden.
Op de hoeken met de Harry Koningsbergerstraat en de Wolter Brandligtstraat waren en voor zover ik kan zien, zijn er nu nog, winkel- annex bedrijfspanden. Ik weet niet of er nu nog winkels/bedrijven in zitten. In de jaren vijftig zat er in het pand tegenover de kleuterschool een wol- en fourniturenwinkel. Ik moest daar voor mijn moeder nog eens een pakje stopnaalden kopen.

Die zaak heeft er niet lang gezeten. Daarna vestigde zich daar een timmerman, Piet Zwart. Door ons kinderen werd hij achter zijn rug ‘Zwarte Piet’ genoemd. Ik herinner me nog het geluid van electrisch gereedschap dat je zomers hoorde als van zijn werkplaats de deur en op de kleuterschool de ramen open stonden.

Verderop, op de hoek met de Wolter Brandligtstraat was een kolenhandel. In de schamel ingerichte etalage zag je altijd hetzelfde: zakjes aanmaakhout en schaaltjes met verschillende soorten kolen. Je had eierkolen’ , dat was kolengruis samengeperst tot eivormige bolletjes en je had antraciet. Antraciet was echte steenkool. Dat brandde langer en was dus duurder dan eierkolen. Nu is antraciet alleen nog maar de aanduiding van een kleur. Ook hing er een plaat waarop je een kolenvuur zag met twee handen erboven die zich daaraan warmden.

Kolen Kolen

Kolen Kolen

Alle rechten voorbehouden

Die plaat wilde aangeven hoe behagelijk een kolenvuur was.
Dat nam niet weg dat kolen onaantrekkelijke brandstof was: het gaf zwarte stof af en ‘s nachts ging een kolenkachel wel eens uit. Uit of niet, ‘s morgens moest de asla onder het rooster waar de kolen op lagen, geleegd worden en de overblijfselen van de kolen, de sintels uit de kachel worden gehaald. Ik zie nog mijn moeder op haar knieën voor de kachel zitten, ‘s morgens vroeg, terwijl er nergens in huis een warm plekje was (behalve je bed). Geen wonder dat zij halverwege de jaren zestig, zo gauw het mogelijk was, overging op gasverwarming.

Nog verder, op de hoek met de Haspelstraat, als ik me niet vergis, was een fietsenmaker, die uiteraard ook fietsen verkocht. Daar lieten wij onze fietsen repareren. In de werkplaats hing een plaat van Piet Pelle
op zijn Gazelle. En ik herinner me ook een plaat van Joris Driepinter. Joris Driepinter vertelde je dat je drie bekers melk per dag moest drinken. Terwijl ik op mijn fiets stond te wachten probeerde ik te bedenken hoeveel bekers melk ik per dag dronk.

Dit is een aanvulling op het artikel "Weg" van Ruud van Koert over de Walraven van Hallweg, van 21 mei 2006.

Gepubliceerd: 2 januari 2007

Alle rechten voorbehouden

2179 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

Piet Pelle op zijn Gazelle

Piet Pelle op zijn Gazelle

Alle rechten voorbehouden
Joris Driepinter Drie glazen melk per dag!

Joris Driepinter Drie glazen melk per dag!

Alle rechten voorbehouden

7 reacties

Voeg je reactie toe
Maaike

Wolhandel en fourniturenzaak 'Bruti', Walraven van Hallweg 2

Leuk om de verhalen te lezen en dan met name over de foto van Kleuterschool 't Waterhoentje vanwaar je uitkijkt op de Wolhandel 'Bruti'. Na wat zoekwerk (in een oud telefoonboek) heb ik kunnen achterhalen dat dit de zaak is van M.J. Merks en het adres, Walraven van Hallweg 2.

Arie Haagsma

Herinnering

Wat ik mij herinner van die straat???

1. Zakje eierkolen voor 0.95 cent.
2. Zakje aanmaakhout 0.25 cent.
3. De volkstuintjes tegen de dijk aan.
4. De wolwinkel waar mijn moeder haar wol en breinaalden kocht, of de kinderen moesten er heen, want ja! dan moest het op de pof.
5. Ria Herlee die in het 1e straatje links woonde, en werkte bij Hunkemöller op de Dam, of was het Peek en Cloppenburg???

Maar oh oh wat was die buurt gezellig in de beginjaren 60.

E.Frans Abels

Geheugen van Walraven van Hallweg

In 1961 kregen mijn ouders hier een woning toegewezen. Ik heb er vanaf m'n elfde jaar gewoond (we kwamen uit Indie) en heb hier mijn eerste Nederlandse vrienden leren kennen. De speeltuin naast Basco-Camp, de posters zitten in mijn geheugen gegrift! Wij woonden tegenover de kolenboer en ik kan me de gezichten van de toenmalige eigenaars nog goed herinneren. Ook hun grote vrachtauto als er kolen uitgeladen werd. Moest ook soms een zak kolen kopen van mijn ouders, als de kolenbak (!) aan het huis opeens leeg bleek. In zakken of ook los te koop. Een 'boze buurman' hadden we ook, die woonde pal achter de kolenboer. Hij prikte altijd onze voetballen door of nam ze in beslag als ie weer eens in z'n tuin belandde. Valk, de fietsenmaker zat ook op 'ons' pleintje vlak naast ons blok. Brommers als Puch en Kreidler kwamen later in ons leven, ook onvergetelijk. Heb hier ook gitaar leren spelen en in een bandje gespeeld destijds met buurjongens van de Haspelstraat, Wiardi Beckman, Johannes Poststr. Ik zie ze nu allemaal nog en we spelen nog steeds samen met uitzondering van mijn beste vriend uit de Haspelstraat die helaas in 2007 is overleden. Bij bezoeken aan deze oude vrienden zie ik ook nog andere buren van zowel de Haspelstr. als de W.v.Hallweg.
Toen mijn ouders alleen kwamen te wonen hebben ze nog een tijdje in de Bosboom Toussaintstr. gewoond. Goeie ouwe tijd.

Dirk C.J. Westra.

Speeltuinvereniging "Het Rad" voorheen: St Catharina

Ik heb van 1954 tot 1967 gewoond in de Burg. Fockstraat tegenover de Fockschool. Die eerdergenoemde club aan de Walraven van Hallweg was het clubhuis van de R.K. Speeltuinver. "Het Rad". Ik heb daar, voor de opening een muurschildering mogen aanbrengen. Ook gaf ik zogenaamd schilderles aan jongens van de handarbeidclub op woensdagavond. Als hun figurzaagwerkje, meestal een pakhuisje, klaar was dan werden die in het kleine lokaaltje met mijn hulp geschilderd.
Voor die periode heb ik er regelmatig kolen moeten halen bij het vriendelijk schommelende vrouwtje. "Mooie tijd"

Bezoeker

Reactie op Maria Knijns reactie

Geen dank, graag gedaan. Leuk om te lezen dat je mijn stukje waardeert.
Van de 'club' herinner ik mij niets (daar hadden ze mij ook naar toe moeten sleuren, als ik erop had gezeten...), maar die 'korsettenzaak' herinner ik nog goed. Dat was een korsettenfabriek, of -atelier, een van de weinige in Nederland en heette Basko-Camp. Die schijnt daar tot voor kort nog gevestigd te zijn geweest. Basko-Camp heet nu Basko en is gevestigd in Zaandam. Ze maken er zelfs nu nog korsetten, drie modellen, maar de productie is nu voornamelijk gericht op medische hulpmiddelen.

En tandarts Kroese was ook onze tandarts. Hij was niet alleen tandarts, maar dacht ook dat hij orthodontist was en dat had hij mijn moeder wijs gemaakt. Zes jaar heb ik met een beugel gelopen. Heeft veel geld gekost en niets geholpen. Nu zeggen orthodontisten: ach ja, wat wisten die tandartsen van vroeger daar nou van?

Maria Knijn

Dank je Estella

Wat heerlijk om te lezen over oude buurten he?
Ik was "van de andere kant" van de Fockstraat, de McAddicksstraat, maar hoe vaak hebben we niet aan jullie kan de van de Focksstraat gespeeld, want alle schoolkinderen, uit hele grote gezinnen, van de katholieke school bij de Vening Meinszlaan, speelden met elkaar.
Het was een hele fijne onbezorgde tijd en wij waren tevreden met weinig.
Ik heb voor mijn ouders af en toe nog kolen moeten halen bij de kolenman.
Later was er in een van die pandjes een club opgericht om kinderen bezig te houden op de woensdagmiddag en mijn moeder had mijn jongste zusje daarvoor opgegeven. Die moest daar elke week heengesleurd worden, want zij vond daar niks aan.
Ook de fietsenhandel herinner ik me heel erg goed nog.
En de ondergoed- en corsettenzaak bij de speeltuin.
Tandarts Kroese in de Wiardi Beckmanstraat, de weg ernaar toe bibberend pfffffffffff wat was ik bang voor die boor.
Dank voor jouw verhaal.