Nu wilde het geval dat juist op dat moment een echtpaar overstak en die het hele gebeuren hadden gezien. Ik zag dat de man (in mijn geheugen een reus van een vent) de fiets van de jongen met een sprong aan zijn bagagedrager vastgreep, het ding inclusief berijder naar de stoeprand sleurde en zijn echtgenote iets toeriep, waarop zij terug naar de overkant rende en een van de winkels binnenging.
Ik stond dit trillend op mijn dunne bebloede beentjes aan te kijken, de tranen nader dan het lachen en niet in staat om op dat moment ook maar enig begeleiding te doen van welk ras of soort om te verplaatsen van de ene naar de andere kant van de Colijnstraat. Dit werk werd me uit handen genomen door een moeder die terug was komen lopen, me tegen een boom zette, en zei ga hier maar even zitten, ik regel het verder wel....
Een van de bewoonsters van de lage huisjes kwam aanrennen met een kopje water, en aaide me over mijn bol, wat niet echt bevorderlijk was voor mijn "flink" zijn want toen barstte ik in tranen uit, waardoor ik de inmiddels gearriveerde politiewagen niet zag. Pas na enige tijd zag ik het echtpaar heftig gesticulerend voordoen wat er was gebeurd wijzend op de schurk met het lange haar. Waarop deze achterin de politiewagen werd geduwd, wat ik eigenlijk best wel een beetje raar vond, want IK had immers niet echt goed uitgekeken. Wat me het meeste frappeerde van dit hele gebeuren is dat de ene agent, de fiets van de knul oppakte en keurig op slot tegen de muur zette. Dat was toch niet nodig, ik had de fiets gewoon in de bosjes gegooid als ik hem was.
De andere agent kwam naar me toe hurkte bij me neer en gaf me zijn zakdoek en zei, snuit maar even, ik moet je even wat vragen collega, kan dat? Ik had me inmiddels weer bij elkaar geveegd, en bij het horen van het woordje COLLEGA groeide ik weer naar mijn normale lengte zijnde +/- 2.10m. Ik deed, nog een beetje nasnikkend, mijn verhaal. Hij schreef alles op, knikte naar me gaf me een hand en zei, ga maar naar huis, je bent vanmiddag vrij, ik praat wel even met je meester. Ik keek hem ongelovig aan, maar ja een POLITIEAGENT mag zoiets doen, dus twijfelde ik geen ogenblik, gaf hem mijn riem en ei en rende het hele stuk terug van de PJT naar de Wigbolt, met vleugels aan de hakken, want ik was immers een COLLEGA !!
Terug naar deel 1.
Gepubliceerd: 20 februari 2007