In de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw was het nog de gewoonste zaak van de wereld om zending te bedrijven onder de inheemse bevolking van Indonesië, met als doel die bevolking te bekeren tot het Christendom.
Ook de Christelijk Gereformeerde Kerk 'De Bron' deed daar aan mee. Met als doelgroep de Toradja’s in de binnenlanden van Zuid-Celebes met Makassar, als hoofdstad op het eiland Celebes (heet nu Sulawesi). De Toradja's deden aan vooroudervereringen en hadden andere oeroude rituelen die volledig in strijd waren met de overtuigingen van de zeer strenge en dogmatische Christelijk Gereformeerde Kerk. Deze Kerk zag het als taak om dit volk te bekeren tot het Christendom.
In de jaren 60 behoorden mijn ouders ook tot dit kerkgenootschap, zij het niet enthousiast. Zij behoorden tot de 'randleden' en stelden zich zeer kritisch op, wat tot menig conflict leidde. De Kerk had ook een afdeling die over de financiering van de zendingsactiviteiten ging. Mijn vader was onder andere boekhouder en administrateur van beroep en hij werd gevraagd om controle uit te oefenen op de 'boekhouding' van deze afdeling. Dat heeft hij een tijdje gedaan.
Om aan geld te komen voor 'de Zending' was het gebruikelijk om maandelijks bij gemeenteleden langs de deuren te gaan met het verzoek geld te geven.
Daar voelde mijn vader niets voor en hij vroeg aan mij of ik dat wilde doen (mijn broer was daar nog te jong voor en mijn zusje was nog een peuter). Ik vond dat wel interessant want ik kreeg dan een soort collecte busje mee, waar gemeenteleden hun bijdrage in konden doen. Op dat busje stond aan de ene kant een Toradjakerk in Makassar, aan de andere kant een Rindingbatoe en aan de voorkant: Buitenlandse zending van de Christ. Geref. Kerken in Nederland. Ik wist totaal niet wat alles betekende, maar vond het heel leuk om langs de gemeenteleden in Geuzenveld te gaan. Ik kende ze. Ik vroeg dan:"Heeft u wat over voor de zending?" Mensen durfden geen "Nee" te zeggen”. Ik mocht geen andere mensen om geld vragen. Met een vol collectebusje ging ik naar huis in de Coltermanstraat.
Een jaarlijks terugkerende activiteit was het verkopen van de 'Zendingskalender' met foto’s van de inlanders, in schamele kledij. Ook nu weer ging ik de huizen langs van de gemeenteleden met de vraag:"Wilt u de zendingskalender kopen?" Opnieuw durfde niemand "Nee" te zeggen.
Later vond mijn vader de zendingspraktijken verwerpelijk en trok zich terug, maar het Zendingsbusje heb ik nog.
