Eind jaren vijftig was de Johan Coltermanstraat uitgegroeid tot een kinderrijke straat. Naast ons op nummer 3-hs woonde het kinderloos echtpaar Vonk, met een bedrijfje in het stofferen van meubels, in de garagebox beneden onder het huis.
In die tijd was de televisie in opkomst. Buurman en buurvrouw Vonk waren de eersten in de straat die zo’n apparaat hadden. Buurvrouw Vonk was gek op alle kinderen uit de straat en trakteerde ons regelmatig op snoepjes en koek. Er waren voorzichtige uitzendingen van kinderprogramma’s op de woensdagmiddag. Mijn broertje en ik mochten komen kijken. Voor mij, een fantasierijk kind, was het toveren. Andere kinderen in de straat waren jaloers en ik vroeg aan buurvrouw Vonk of ze ook mochten komen kijken. Dat vond ze goed en zo zat er op de woensdagmiddagen om vijf uur een grote groep kinderen in de kleine, krappe huiskamer voor de televisie bij de buren. Buurvrouw deelde lekkers uit. Buurman Vonk werkte verder in de garagebox.
Het was de tijd dat we naar de avonturen van Pipo de Clown keken. Nog herinner ik me de uitspraken: “Sapper-de-flap”, “Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen” van Pipo; met Mamaloe, het ezeltje NoNoNoNo, de Circuswagen en ook de geweldige indiaan Klukkluk, met uitspraken als: “Meneer Popi”, “Het is van de gekken” en “Klap toe de mond”, een verbastering van “Kop dicht”. De enorm gezette directeur, ook wel Dikke Deur genoemd, met de uitroep: ”Pipo…koeien!!!”. Ook de aandoenlijk zachtaardige zigeuner Felicio, die vliegen streelde op zijn hand en bloemen aansprak met: ”Dag bloem”. Na verloop van tijd kwamen er twee dieven in voor, “Snuf en Snuitje“, waarvan één stotterde, van wie ik me de uitspraak “Mmmm..ooie pppp..arels, ffff…ijne pppp…arels” nog herinner. Na afloop van het programma ging iedereen naar huis.
Deze middagen zijn voor mij onvergetelijk. Ook buurvrouw Vonk genoot van die middagen, hoorde ik later van mijn moeder. Het echtpaar Vonk kreeg een bedrijfs/anex winkelpand met woonhuis toegewezen in Osdorp (ik denk, Osdorper Ban) en verhuisden, waarna mijn opa en oma naast ons konden komen wonen.
De verkoop van televisietoestellen nam toe en in 1962 kochten mijn ouders ook televisie en keek iedereen thuis naar de nog schaarse uitzendingen op één net, waaronder Swiebertje, Saartje, Bromsnor, Malle Pietje en de Burgemeester. Daar bleef iedereen voor thuis.
Een onvergetelijk stukje jeugdsentiment.