Mijn ouders, broertje en ik kwamen in 1956 vanuit een oude woning in de Weesperstraat, in de Johan Coltermanstraat terecht, waar mijn zusje in 1961 werd geboren. De hele buurt was nog in aanbouw, overal waren bergen zand, bouwmaterialen en veel werklui. De Dr. H. Colijnstraat waar de keukenkant van ons huis aan grensde, was één grote zandwoestijn.
Vlak onder ons achterbalkon stond de keet, waar de werklui gingen schaften. Na afloop van de schafttijd klonk er een harde sirene, vlak onder ons balkon, waar ik zo enorm van schrok dat ik lang niet naar buiten durfde. Voor een kind uit het centrum van Amsterdam was dat een nieuw geluid. Het duurde lang voordat ik gewend was aan dat indringende geluid.
De buurt werd kinderrijker.
Samen bouwden we hutten op het braakliggende terrein van de Colijnstraat, naast de Sionskerk.
Ook leerden we daar onder leiding van onze vaders vliegeren met onze zelfgemaakte vliegers, die we maakten van bamboestokjes en vliegerpapier. Een precies werkje, want alle afmetingen moesten kloppen, anders stortte de vlieger al neer voordat die opgelaten was. We bonden briefjes aan het touw met wensen en hoopten dat die briefjes de top van de vlieger zouden bereiken. Daar heb ik ook geleerd dat je de honing uit de klaverbloemen kon zuigen. Op dat terrein werd later het ‘Zusterhuis’ van het verzorgingshuis Tabitha in de Jan Bongastraat gebouwd.
De galerijwoningen in de Sam van Houtenstraat boden verstopplekken bij het ‘Verstoppertje spelen’. ‘s Zomers speelden we dit vaak ’s avonds, na het eten, met alle kinderen uit de straat. Één was de zoeker en moest met het gezicht naar de muur tot honderd tellen waarna de rest zich ging verstoppen in een straal van Sionskerk tot eerste trappenhuis Sam van Houtenstraat. Heel spannend.
Tussen de Coltermanstraat en het volgende huizenblok was een groot grasveld waar we met de hele straat slagbal speelden, wat makkelijk kon want er reed vrijwel geen verkeer langs.
Ook speelden we een spel met de naam ‘Dieffie met verlos’, waarvan ik de spelregels niet meer weet, maar iedereen kon meedoen.
Lettergrepenspel noemden we: ‘Moeder, moeder, mag ik reizen?’ Eén kind moest met het gezicht naar de muur. Wij allen op grote afstand er omheen. Om beurten stelden we die vraag. Het kind vroeg dan: “Waar naar toe?” Zei je: “Spanje” en antwoordde het kind: ”Ja”, dan zette je 2 stappen vooruit, Spanje heeft twee lettergrepen. Het kind kon ook “Nee” zeggen, dan moest je blijven staan. Het kind kon niet zien wie er het dichtst bij gekomen was. Wie het eerst de muur aantikte had gewonnen.
Kortom: fijn … samen buitenspelen!