Wat opa zag, maakte zijn handen

Mijn opa en oma kwamen omstreeks 1960, vanuit de Sassenheimstraat bij het Surinameplein, naast ons wonen in de Johan Coltermanstraat. Mijn oma had Multiple Sclerose en kon niet meer lopen. Ze zat de hele dag op een houten stoel in de kamer. Opa was timmerman en wilde wieltjes onder die houten stoel. Opa ging op zoek naar kleine wieltjes en vond ze in een winkel op de Overtoom. Thuisgekomen “verbouwde” hij oma’s stoel en bevestigde de vier wieltjes aan de door hem verstevigde stoelpoten. Vervolgens verwijderde hij vakkundig de plinten uit het huis en oma kon voortaan zelfstandig rolstoelrollend door het huis komen. Ze gebruikte haar voeten om voor- of achteruit te gaan. Een hele “stap” vooruit. Ik ken mijn oma niet anders dan op die oncomfortabele houten “rechtop stoel”, met hier en daar een kussentje.
Oma had overal hulp bij nodig en mijn moeder kwam regelmatig op de fiets uit de Coltermanstraat naar de Sassenheimstraat om met oma in de invalidewagen boodschappen te doen. Voor mijn moeder een enorme opgave, vanwege de afstand. Opa werkte toen nog als timmerman.
Het lukte gelukkig om opa en oma naar de Coltermanstraat te halen.pa zorgde ook dat deze woning “rolstoelvriendelijk” werd. Hij paste toilet en badkamer aan, timmerde een verhoogd bed, waar hij oma iedere avond zelf inlegde en ’s ochtends weer vanaf takelde met behulp van een zelf getimmerde constructie. Hij werkte als timmerman mee aan de bouw van de Timotheusschool aan de Lodewijk van Deijsselstraat en hoefde alleen de Dr.H. Colijnstraat over te steken om thuis te komen. Een hele vooruitgang.
Opa ging met pensioen, maar in de Jan Bongastraat startte de bouw van verzorgingshuis Tabitha waar altijd veel afvalhout lag en allerlei resten van meubilair lagen. In die jaren ’60 waren mijn broer, zusje en ik studerende kinderen en opa vond bij de bouw een paar kasten, die in zijn ogen geschikt waren voor boekenkasten. Hij zeulde die, deels over zijn schouder, mee naar huis en maakte daar prachtige boekenkasten van, die jarenlang in onze slaapkamers hebben gestaan.

De muur van het achterbalkon was te hoog en oma kon er niet overheen kijken, en opa maakte van afvalhout een houten, verhoogde vlonder, zodat oma vanaf haar rolstoel net over het muurtje de bussen door de Colijnstraat kon zien rijden en zicht had op de Sionskerk en ook de mensen kon zien lopen.
Het was de tijd zonder thuiszorg.