Lucille Starr mocht blijven hangen in de Coltermanstraat

Voor mij begon heel voorzichtig de pubertijd omstreeks 1964. Het piratenschip Veronica zond muziekprogramma’s uit. Ik herinner me de kreet 'Dit is Radio Veronica op 192'. Het was even zoeken naar de frequentie. Zo kwam egentijdse muziek de huiskamer van de Johan Coltermanstraat binnen en de radio stond de hele dag afgestemd op Veronica. Einde van kinderkoor 'Jacob Hamel' o.lv. Herman Broekhuizen met 'Zingen in de kring'.

Behalve op zondagmiddag om één uur. Dan luisterden we verplicht naar GBJ Hilterman, met 'De toestand in de wereld'… 'Dames en heren, goede middag', terwijl we spruitjes of bloemkool aten.
Daarna terug naar Radio Veronica met  The Beatles, Rolling Stones, en soul artiesten, waaronder Aretha Franklin. Ik hield ook van de zangeres Lucille Starr uit Canada, die in het Frans zong.
Dankzij Radio Veronica werd onze muzieksmaak ontwikkeld als pubers maar ook van onze ouders. Beiden muzikaal, ontdekten ze de Soulmuziek. In die tijd verscheen ook het muziektijdschrift: 'Muziek Expres', met foto’s en verhalen over Pop-idolen. Dat kocht ik van mijn zakgeld bij de sigarenwinkel (waarvan ik de naam niet meer weet) in de Sam van Houtenstraat en knipte daar allerlei foto’s uit. In 1960 begon Joost den Draaijer met de Veronica Top 40, hetgeen betekende dat elke zaterdagmiddag gevuld werd met het stijgen en dalen van hits. Die Top 40-lijst haalde ik wekelijks bij de sigarenboer.

Mijn broertje, twee en een half jaar jonger, en ik deelden samen een slaapkamertje en plakten die foto’s uit de Muziek Expres op de muren van ons kamertje, totdat er geen lege plek meer over was. Onze moeder vond het eigenlijk wel leuk, zij leerde daardoor de artiesten die ze de hele dag uit de radio hoorde, kennen. Zij werd 'fan' van Cliff Richard, zodra ze zijn foto zag!!!

Toch hield ze wel vinger aan de pols, wat wij ophingen. Zo hadden mijn broertje ik een foto opgeplakt van Lucille Starr, die een hit had met 'Quand le soleil', waarvan wij het single-tje thuis hadden. Op de foto stond Lucille echter met een nogal laag decolleté afgebeeld.

Wij hadden daar als beginnende puberjongetjes nog geen erg in. Onze moeder echter wél. Zonder dat wij daar weet van hadden, had zij het decolleté met een ballpoint keurig tot aan de hals van Lucille, volledig blauw gekleurd! Er werden verder geen woorden aan vuil gemaakt. Zó mocht Lucille wel blijven hangen.