Buitelende herinneringen

7 Fans
Osdorp

De herinneringen buitelen als een waterval over elkaar heen als Wil Meijer en haar dochter Judith praten over “vroeger”.

Mevrouw Meijer en haar dochter Judith

Mevrouw Meijer en haar dochter Judith

Alle rechten voorbehouden

Op tafel ligt een stapeltje foto’s. Van de Prinses Ireneschool – het Spinazielyceum – waar Wil Meijer op heeft gezeten. Kermis op het Osdorpplein, op de plek waar nu de Albert Heijn is gevestigd. Een groepje kinderen op straat waar ook “de enige Turken uit de straat” op staan.

Judith met haar zusje op de rug van het standbeeld van het moederschaap dat staat in het park achter de Botteskerksingel. Haar lammetjes huppelen langs de rand van een van de fonteintjes op het Osdorpplein. Al is het niet helemaal duidelijk of het moederbeeld er nog staat nu er op die plek gebouwd wordt.

De ouders van Wil Meijer stonden afwisselend met groenten en vis op de Vespuccimarkt. Op zondag ventten ze met zuur of fruit. Vooral haar vader was door zijn handicap als “manke Willem” een bekende verschijning in de buurt.

Begin jaren 60 kwam de man van Wil Meijer vanuit Parimaribo naar Amsterdam. Zijn huidskleur was voor de ouders van Wil geen probleem; ze waren wel bang dat hij hun dochter – hun enige kind - mee naar het buitenland zou nemen. Maar het gezin bleef in de buurt wonen en nog vele jaren ging Wil naar de markt om daar haar boodschappen te halen.
Na 6 jaar voor de K.N.S.M. op de grote vaart zijn werk te hebben gedaan lokten de goede verdiensten en ging de man van Wil in Duitsland werken. Met een aantal kameraden in een Volkswagen kever op zondagavond heen en op vrijdagavond weer naar huis om bij vrouw en kinderen te zijn. Hij heeft dat een aantal jaren volgehouden maar heeft uiteindelijk in Nederland 35 jaar in de petrochemie gewerkt.

Het varen is in ere gehouden. Want al durfde Wil “nog niet met het pontje het IJ over te varen”, uiteindelijk heeft ze met haar man al 10 keer een cruise gemaakt en zo een groot deel van de wereld gezien.

Nu zijn Wil en haar man met vervroegd pensioen. Het contact met de kinderen en kleinkinderen is intensief. En moeder en dochter hoeven elkaar maar even te zien en de verhalen barsten los. ”Weet je nog van die keer dat de kar met groenten door de bus vloog omdat de chauffeur ging rijden voordat je een zitplaatsje had…?”

Gepubliceerd: 5 september 2007

Alle rechten voorbehouden

2171 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

 Schaap met de kleintjes

Schaap met de kleintjes

Alle rechten voorbehouden
 Vader achter de kraam op de Vespuccimarkt.

Vader achter de kraam op de Vespuccimarkt.

Alle rechten voorbehouden
Moeder Meijer - de vrouw van Willem - bij de ventwagen met Joods zuur Moeder bij de ventwagen met Joods zuur. Foto: collectie Wil Meijer

Moeder Meijer - de vrouw van Willem - bij de ventwagen met Joods zuur Moeder bij de ventwagen met Joods zuur. Foto: collectie Wil Meijer

Alle rechten voorbehouden

8 reacties

Voeg je reactie toe
Anouk

Op zoek naar Elma Koppedraaijer ...

Op deze pagina zie ik een reactie van Elma Koppedraaijer. Op de Facebook pagina 'Personen zoeken' wordt zij gezocht door een goede vriendin van vroeger in Duitstland. Er staat dat ze in Wiesmoor woonde en in Amsterdam werkte. Zo'n 10 jaar geleden is ze verhuisd naar Amsterdam. Mocht iemand haar kennen of dit bericht haar rechtstreeks bereiken, graag even op de Facebook pagina van 'Personen zoeken' kijken.

R. Schelling

Vespuccimarkt

De Vespuccimarkt.

In de begin jaren van 1960 woonde ik bij de markt in de Vespuccistraat.
Ik kende bijna alle marktkooplieden bij naam zoals : Maupie (fruit), de Huizers (kaasboeren) en Simon (fruit).
Deze Simon liet zijn fruit vanaf de markthallen naar zijn kraam (stal) vervoeren door een man met paard en wagen.
Tegenover Simon stond de kraam van (manke) Willem en Mien Meijer.
Naast Willem stond de kraam van ome Jan (fruit), mijn eerste baas waar ik werkte van mijn 9e tot 16 jaar.
Buiten de schooltijden was ik altijd bij de kraam aan het werk om het op te bouwen of op te ruimen en te verkopen.
De lunchtijd werd door ome Jan benut om koffie te drinken en te klaverjassen bij koffiehuis Nol om de hoek. Ik moest hem vaak ophalen want het was voor mij weer schooltijd.
De wintertijd was altijd berekoud, want dan had ik alleen een zelfgebreide trui er bij aan.

Voor manke Willem en Mien heb ik regelmatig de 2 bakfietsen (gigantisch hoogbeladen) weggebracht naar de loods, aan het einde van de Marco Polostraat. Er werd nooit voor betaald, het was een erebaan.....
Mien had last van 2 versleten knieën, omdat ze zoveel werk moest doen.
Elke zondag was een van de twee bezig in de buurt met een bakfiets, om uien en zure bommen te verkopen.
Willem werd op de markthallen vaak in de maling genomen door de fruit en groentehandelaren.
Als Willem maar 1 kist nodig had, haalde men hem over om er 3 of meer te kopen, dat was veel voordeliger. Maar zoveel werd er door de Meijers niet verkocht, zodat er resten werden weggegooid.

Op de kruising Jan Evertsenstraat en Vespuccistraat was een betonmixerwagen omgevallen (aanrijding?) en het snelbeton liep in de tramrails. Dat was wel spannend.

Als de markt was afgelopen, lag de hele straat met afval.
Soms raapten we alle houten kratten en ander brandbaar spul bij elkaar, om een mooi groot vuur te maken op het pleintje. Dat moest gebeuren voordat de straatveger begon met vegen. Het was vaak dezelfde man die de ondankbare taak had om de hele straat met het pleintje weer schoon te vegen. Soms mocht hij een waterstraal gebruiken, wat een beetje sneller ging.

Op de markt was ook elke dag Dirk te vinden, die bij diverse marktlieden klusjes deed. Iedereen kende dit figuur, hij was geestelijk wat minder begaafd maar altijd zeer vriendelijk.

In koffiehuis Nol hoorde ook een bruin/zwarte hond (poedel?) bij het inventaris, en die werd met 19 jaar stokoud.

Elma Koppedraaijer

Gerard 35 jaar geleden werkzaam op de markt

Regelmatig hadden mijn moeder en ik het over Gerard die ongeveer 35 jaren geleden de stallen opbouwde en afbrak op de Vespuccimarkt. Jaren heeft mijn moeder op de markt gestaan met BH's ed. Helaas is ze 4 jaar geleden overleden, dus zet ik de zoektocht nu alleen voort, Veel meer dan zijn naam, rond de 55 zal zijn en toen een hele mooie zilver grijze bouvier had en op (kick)boksen zat
Weet iemand hoe het hem vergaan is.

Jeanne

Ome Willem

Ome Willem woonde bij ons in de straat. Mijn moeder maakte wel eens een praatje voor hun raam met zijn vrouw. Ik meen zelfs dat zij de tante en oom van mijn ouders waren. De vrouw van ome Willem was, geloof ik, de zuster van mijn oma Meintje Scholten.
Ome Willem kwam altijd op zondag zo rond etenstijd bij ons door de straat.
Dat had je vroeger veel. Ik herinner me de Berlinerbollen kar, de ijsco kar, de Jamin ijsman, de hoedendozenverkoper, de blinde accordeonist en zijn begeleider en natuurlijk de straatfotograaf, die ons kinderen graag op de foto zette terwijl we dan in een trapauto mochten zitten of zelfs op een ezel. Ome Willem herinner ik mij als een zeer gezette man in een bruin/beige jasje lopend naast een bakfiets met doortrappers. Als hij verder wilde fietsen had hij altijd wat moeite om op het zadel te gaan zitten. Hij stond dan met één voet op één van de trappers die alsmaar rond ging. Uiteindelijk lukt het hem wel. Mijn vader had een bandrecorder. Deze gebruikte hij voornamelijk om op zondagochtend opera muziek van de radio op te nemen door middel van een aangekoppelde microfoon. Lastige manier om op te nemen, tenminste voor ons kinderen, omdat wij dan altijd muisstil moesten zijn en vooral zachtjes met de deuren.
Als nu Ome Willem met zijn zuur-kar door de straat kwam en welluidend riep: "uitjes uit de wijnazijn, mooie komkommer een cent maar", zag je van alle kanten de mensen toestromen met hun pannetjes. Ik moet zeggen dat ik heel lang heb moeten studeren om zijn geroepen tekst te verstaan.
Mijn vader nu, had het schuifraam van de huiskamer op een kiertje gezet en er de microfoon geplaatst.
Later, op oudejaarsavond, zette mijn vader de bandrecorder in het open raam, deed het licht in de kamer uit en liet Ome Willem vervolgens zijn uitroep mening maal herhalen. Onmiddellijk zagen wij, glurende achter het raam, meerdere mensen met hun pannetjes naar beneden en op straat komen. Groot was onze lol en hun teleurstelling dat Ome Willem in geen velden of wegen te bekennen was. Waarschijnlijk zat hij lekker thuis, bij de kachel, oud jaar te vieren, met Amsterdamse uien én zuur natuurlijk.

l van nol

koffiehuis van nol

Zei heten peter en bep witkamp
ik weet het omdat mijn vader het koffiehuis op de markt had,
hij liep met koffie op de markt,en daarna rene zijn zoon,
ik ,zijn dochter stond in de zaak,bij de kaarters.

Hetty

vespuccimarkt

ik wou iets vragen over de vespuccimarkt van vroeger.
je had naast Jamin in dat hoekje peter en bep met spijkerbroeken. en ook een stal voor de deur. mischien weet jij nog hoe die van hun achternaam heeten, peter is nu ongeveer 80 jaar bep weet ik niet maar ze is blond. graag hoor ik van je met vriendelijke groeten hetty lorist de bie . zou je je antwoord per email willen sturen het adres is: hettydebie@hotmail.com

bastiaan bakker

verspuccimarkt

ook bekend met het thee en koffiehuis van nol op de markt geweest?