Controle!?

6 Fans

“Hee, oudgedienden! Hoe gaat het met jullie?” Een beetje beduusd neem ik drie dikke zoenen in ontvangst. Mijn kinderen hebben een controle afspraak bij de orthodontist en na elkaar een half jaar niet gezien te hebben worden we enthousiast onthaald in zijn praktijkruimte.

Schooltandarts ATZ Daar achter die blauwe zonneschermen zat de langgerekte praktijk van al die 'kinderbeulen'.<br />Foto: Beeldbank Stadsarchief, stadsdeel Osdorp.

Schooltandarts ATZ Daar achter die blauwe zonneschermen zat de langgerekte praktijk van al die 'kinderbeulen'.
Foto: Beeldbank Stadsarchief, stadsdeel Osdorp.

Alle rechten voorbehouden

Toen ik de leeftijd had die mijn dochter nu heeft, had ik nog nooit van een orthodontist gehoord. Ik ging twee keer per jaar naar de tandarts en dat vond ik al erg genoeg. De datum kon ik zelf kiezen maar ergens in de maanden februari en september moest ik me melden voor de halfjaarlijkse controle.

Ik woonde in Oud Zuid, maar ging in Osdorp naar de tandarts. Tramlijn 1 bracht me naar het Osdorpplein waar de onderste verdieping van het flatgebouw langszij was ingericht als tandartsenpraktijk. Veel behandelkamers en evenzoveel wachtkamers. Bij de ingang was een receptie waaraan de administratieve afhandeling plaats vond.

Als je dan door mocht lopen moest je door al die wachtkamers heen, langs de behandelkamers waar vanuit de meest afgrijselijke geluiden doorklonken. Naast de deur van de behandelkamers ging beurtelings een bordje branden met de tekst: ‘volgende patiënt’ of “volgende ingespoten patiënt’. Ik wist niet wat erger was. Als ik dan iedereen uit mijn wachtkamer “heel beleefd” voor had laten gaan schudde ik uiteindelijk de hand van een mij totaal onbekende man. Elk half jaar een andere tandarts. Soms sprak hij niet eens Nederlands. Nog heel lang heb ik een wee gevoel in mijn maag gehad als ik in lijn 1 richting Osdorpplein reed, ook al ging ik naar de Meervaart.

Onze orthodontist is een charmeur in een witte jas. Wij noemen hem bij zijn voornaam en wederzijds bespreken we onze vakanties. Hij legt uit, verklaart röntgenfoto’s en spiegelt het eindresultaat. Hij gebruikt zijn vakkennis om mijn kinderen prachtige gebitten te geven waarmee het makkelijk lachen is. Halfjaarlijkse gebit controles zijn leuk en angst voor de tandarts? “Dat is iets van heel vroeger mam, van toen jij nog klein was…”

Alle rechten voorbehouden

491 keer bekeken

2 reacties

Voeg je reactie toe
Bezoeker

Tandarts

Ik heb werkelijk trauma's overgehouden aan vooral die Jessurun en Bulthuis, wat een butchers , niet te vergelijken hoe tandartsen tegenwoordig met je omgaan.
Die Jessurun presteerde het een keer om een jochie zonder tampon op de wond naar buiten te sturen, bloeden dat joch toen ie terug in de wachtkamer kwam. Die moeder van hem stoof terug naar binnen en heeft die Jessurun helemaal verrot gescholden.
Bij mij zat ie gewoon met zo'n haak in mijn kiesgat te poeren en had zich ondertussen omgedraaiden was aan het kletsen met zijn assistente en die haak maar ronddraaien verging van de pijn. Toen ik in militaire dienst kwam vroeg de legertandarts wat voor een tandarts ik eigenlijk had, alle kiezen waren veel te groot uitgeboord.
Kortom verschrikkelijk nare herinneringen aan die man.

Jan van Zijp

Het einde van de wereld

Ja, wat een ramp was dat elk half jaar. Niet alleen een rot end weg op je ouwe fietsie vanaf de Crijnssenstraat, maar dan ook nog met de herinnering aan de o zo pijnlijke vorige keer. Nadat je je gemeld had, liep je naar jouw wachtruimte, hopende dat er weinig mensen zouden zitten. Maar dat viel altijd tegen en dan moest je ook nog eens hardop vragen 'Wie is de laatste?' Ik kon iedere keer wel door de grond zakken.
Dat wachten. Het leek wel of ze expres een half uur te laat begonnen en dan liep het steeds verder uit. Ik telde eindeloos de verschillende vakken op de vloer en in de plafonds. Of telde ik de TL-balken, dat kan ook. Samen met tientallen andere slachtoffers zat je daar somber te wezen. Door de open wachtkamers kon je meegenieten met je lotgenoten en zag je menigeen in elkaar krimpen wanneer er weer zo'n snerpende lage toeren boor aan zijn lange weg door het glazuur begon.
En inderdaad - het komt weer boven - het verschil van 'volgende patiënt' of 'volgende ingespoten patiënt'. Was je net aan de beurt, ging de zoemer en lichtte de andere categorie op. Moest je nog langer wachten. En als je ingespoten was, leek het extra lang te duren en kreeg je altijd het gevoel dat de verdoving uitwerkte.
Een kindertrauma! Elk jaar leek voor mij al weken van tevoren het einde van de wereld nabij!