Buiten werd het steeds donkerder. Dan opeens riep er een kind door de klas: “Het sneeuwt!!” Weg concentratie. Want om die eerste witte vlokjes uit de grijze lucht te zien dwarrelen, dat is toch zo mooi! Er even naar kijken, mocht wel. “Juf, gaan we naar buiten? Sneeuwballen gooien.”
Witte verleiding
Een tijdje kon je de kinderen nog wel bezig houden met werken, maar als het door bleef gaan met sneeuwen, de auto’s langzaamaan wit werden en langzaam door de straat kwamen rijden, welke juf of meester kon de kinderen dan weg houden bij de sneeuw?
Met groep 3 bouwden we ’s middags sneeuwpoppen en kastelen in de sneeuw. Het plein was groot en door de sneeuw was het er bijzonder stil. Toen zat bakker Van Toor nog aan het plein. Hier werden regelmatig broodjes gehaald door leerkrachten en kinderen van onze school.
Hield het sneeuwen een paar dagen aan, dan kwamen er kinderen op de slee naar school.
Op het schoolplein maakten ze glijbanen. Inwrijven met sneeuw gebeurde ook regelmatig.
Voor de pauze moesten we altijd weer de regels herhalen: sneeuwballen gooien mag, maar niet naar de school, daar was de veilige zone. (Hier stonden meestal de juffen en meesters hun handen aan een kop koffie te warmen. ) En natuurlijk waren er ook kinderen die niet hielden van sneeuwbalgevechten, die bleven dan onder de overkapping van de school. Het gebeurde meer dan eens dat de sneeuwballen toch de hal invlogen over de mozaïekvloer gleden en het kind met een grote grijns zei: “Per ongeluk!” “Sorry vergeten!”
Nat pak
De kinderen van de boven- en middenbouw hielden sneeuwbalgevechten over de Clauskindereweg heen. Velen met handschoenen, een enkeling met blote handen. Soms rende er iemand naar je toe om te vertellen dat hij of zij koude handen had, je wreef ze even warm en weg was het kind weer. De aantrekkingskracht van de sneeuw ging altijd boven koude handen en de natte kleren.
Nadien zaten we weer in de klas. Op het rooster in de vensterbank, boven de verwarming lagen de handschoenen. Alle kinderen met blozend rode wangen en een voldaan gevoel. Na de kou was het goed de warmte weer te voelen.
En in het halletje ontstonden plasjes water onder de kapstokken.
Sneeuwpret, niet ieder jaar, maar we hebben het meegemaakt.
Gepubliceerd: 17 november 2007
Lees ook andere verhalen over De Johannesschool.