Na het overlijden van Bobby - jaren later -.volgde Beertje. Beertje bleek een bijzondere hond. En met name de ‘menselijke’ eigenschappen van dit fidele beestje staan nog scherp in het geheugen. Beertje keek namelijk televisie. Regelmatig lag hij comfortabel voor het kastje om zo de verrichtingen op de buis nauwgezet te kunnen volgen. Werd er op televisie geblaft, dan blafte Beertje terug en werd er muziek gespeeld, dan luisterde de trouwe viervoeter aandachtig mee. Begonnen er op televisie echter mensen te huilen, dan jankte Beertje hartstochtelijk mee.
Maar dit zijn trivialiteiten vergeleken bij wat Beertje regelmatig liet zien op buslijn 18. Aan het eind van de jaren ’70 waren mijn vrouw en zoon eigenaren van een hengelsportzaak aan de Haarlemmerweg, bij de Gasfabriek. Meestal assisteerde mijn vrouw in de middaguren en ze was gewoon Beertje mee te nemen. Aan het drukke stadsverkeer was de hond dan ook wel gewend.
Op een dag liet mijn zoon een klant uit en zag nog net hoe Beertje uit bus 18 stapte. In de veronderstelling daarna zijn moeder hetzelfde te zien doen, bleef hij even staan wachten. Zijn moeder volgde echter niet. ‘Ze zal wel in slaap zijn gevallen’, dacht hij, ‘maar laat ik toch maar even naar huis bellen’. Je weet het maar nooit. Tot zijn grote verbazing nam zijn moeder gewoon op. “Maar dat kan helemaal niet”, riep mijn zoon uit. “Jij moet hier zijn, want de hond is er ook!” Ook mijn vrouw begreep er werkelijk niets van:”hoe kan dat nu? Beertje was net nog hier. Hoe kan hij nu ineens bij jullie zijn?”
Beertje bleek een volleerd reiziger te zijn. Regelmatig heeft hij daarna nog zelfstandig de trip naar Bos en Lommer gemaakt. Let wel: in de reis zat een overstap op bus 19. Maar de hond had deze zo vaak met het vrouwtje gemaakt, dat hij precies wist waar hij moest overstappen. Ik kan me nog herinneren dat een van de buschauffeurs die Beertje mochten vervoeren ooit heeft geprobeerd toch een geldig vervoersbewijs voor hem te vragen. Toen niemand in de bus aangaf zijn baasje te zijn, probeerde hij het beestje zelf maar te pakken. Toen deze echter zijn tanden liet zien, koos deze chauffeur eieren voor zijn geld.
Dat Beertje bij wel meer mensen bekend was, ervoer deze buschauffeur toen hij de politie belde om toch van de hond af te komen. Na een korte beschrijving van Beertje reageerde de dienstdoende politieagent: “Maak je maar geen zorgen. Laat die hond maar zitten, die komt vanzelf wel weer thuis!”
