Jacques Perkschool 50 jaar later!

De reünie

Zaterdagmorgen 27 oktober 2007 om 11 uur kwamen we bij elkaar, ingang Karel Doormanstraat, één trap op alles net als toen. Niet helemaal, want onze oude vertrouwde school is in de tachtiger jaren afgebroken. De Jacques Perkschool bestaat niet meer. Alleen de kleuterschool en de ‘willekeurig’ gekozen Queridoschool vonden een nieuw onderkomen op dezelfde plek. De senioren stroomden binnen, de één herkenbaarder dan de ander. Allen straalden echter nog wat jeugdigs uit, misschien was dat wel speciaal voor deze dag. Gedurende de dag werd iedereen toch zo langzamerhand weer dat meisje en die jongen van toen en verbaasde het me dat ik sommigen niet direct herkend had.

Niet stil te krijgen

Winnie Plouwie, die in het onderwijs terecht gekomen is, opende de bijeenkomst. ‘De klas’ was voor deze ervaren juf moeilijk stil te krijgen, er is in de loop der jaren dus maar weinig veranderd, blijkt hier maar weer uit. Uitgelegd werd hoe de dag was ingedeeld en er werd melding gemaakt van de ‘zieke afwezigen’: Corrie Pruimers, Ria Stornebrink en Marjanne Schomakers. Via een kaart met alle namen van de aanwezigen, krijgen zij een ‘opkikker’ via de post toegestuurd.

Toch stil

Van de zus van Martha Huitema, kwam tijdens onze zoektocht naar onze klasgenoten een uitgebreide e-mail, met het bericht dat Martha een aantal jaren geleden was overleden, deze indrukwekkende e-mail werd voorgelezen en dat bleek het enige moment van de dag dat er toch stil kon worden geluisterd.

De dader

Net als toen, gingen de sterke verhalen weer rond. Wie was bijvoorbeeld de werkelijke dader die met zijn voet door het plafond ging. Dit gebeurde echt, iemand had namelijk ontdekt dat we via een luik in het urinoir de zolder op konden. Een zolder die uit balken bestond, er was geen vloer. Tijdens de les klommen er soms wel zes tegelijk naar boven om over de hele school van balk naar balk te springen en weer terug. Dit ging een tijdje goed, tot dat er eentje (de dader heeft nu bekend) met zijn voet van de balk schoot met als gevolg – midden in de gang - een groot gat met wat stro!

Dissonant

De enige dissonant van de dag was dat een aantal van mijn klasgenoten de lessen van mijnheer Hendriks, onze meester, slecht vonden. Zij hadden daar last van gehad bij hun vervolgopleidingen. Zelf heb ik daar nooit last van gehad, wat natuurlijk genoeg over mij zegt. Dat dit tot ongelukken heeft geleid, kan ik niet zeggen, mijn indruk was dat iedereen aardig terecht is gekomen. Er gingen geruchten rond dat er binnenkort, zodra wij allen 65 jaar zijn wellicht, weer een reünie komt. Wij wachten geduldig af, Winnie, Maarten en ….

Fred Fontijn
Kijk voor meer foto's op de website van Fred.

Gepubliceerd: 30 oktober 2007