Sedert 1931 van de familie Both
Ria: “In 1931 huurde de heer Both, de winkel en de woning waarin ik nu woon, in de Zocherstraat om er te wonen en werken. Hij was kleermaker en zat in kleermakerszit op een van de lange tafels te werken. Het was er nogal een stofnest en ’s avonds deed hij aan beide kanten van de woning de deuren en ramen open en sloeg al het stof het Vondelpark in en de straat op. Zijn dochter, Cor Both, huurde 's avonds de ruimte in de Zocherstraat 87 en had daar een modevakschool “Modern” genaamd, waar je patronen kon leren tekenen en kleding naaien.
In 1952 is mijn ex man met zijn ouders, broer en zus, hier komen wonen. Mijn schoonvader was, toen hij getrouwd was ook kleermaker geworden, net als zijn vader. Dat ging vroeger zo, men nam het beroep over van z’n ouders, want voor een studie was meestal geen geld. Hij had hier ook een confectieatelier. Maar voordat hij trouwde heeft hij nog 10 jaar over de hele wereld gevaren.
In 1968 is hij wegens gezondheidsklachten gestopt en heeft toen nog een tijdje heugaveldtegels verkocht die als ‘showroomexemplaar’ gebruikt waren. In 1977 is hij definitief gestopt en op 1 mei 1980 ben ik begonnen met mijn winkel."
Oranje truitje
Ria: “De eerste dag dat mijn winkel open was herinner ik me nog heel goed. Ik had een plank met truitjes, netjes opgevouwen. Er lag een oranje acryltruitje tussen dat ik erg lelijk vond. De allereerste klant die binnenkwam kocht dat, volkomen tegen mijn verwachting in. Les: ieder mens heeft zijn eigen smaak. Aanvankelijk verkocht ik voornamelijk tweedehands kinderkleding, vandaar de toepasselijke naam ‘Berend Botje’. Maar na een half jaar al, besloot ik ook dameskleding te gaan verkopen, omdat moeders zich vaak in de grootste kindermaat probeerden te persen. Ik verkocht ook schoenen, hoeden, tassen, ceintuurs, kinderboekjes en speelgoed. Als de kleding niet verkocht werd en mensen het niet terug wilden hebben, dan ging het naar een goed doel. De laatste vijftien jaar was het bestemd voor Tsjernobyl en daarvoor voor een kindertehuis in Roemenie”.
Geen winkelstraat meer
Ria: “Vroeger had je op elke hoek van de Zocherstraat een buurtwinkel. De VANA was hier vroeger gevestigd. Dat was een soort supermarkt, zoiets als wat Albert Heijn nu is. Je had hier een drogist, sigarenwinkel, melkboer en slager. Deze winkels zijn allemaal weg en de Zocherstraat is geen winkelstraat meer”.
Teruglopende handel
Ria: “Het aannemen van de kleding was altijd een hele klus. Vooral om in te schatten wat wel en niet verkopen zou. Het moest netjes en schoon aangeleverd worden en de mensen die het kwamen inbrengen waren meestal gemotiveerd. Ze deden het uit milieuoverwegingen omdat het een vorm van recycling is en/of om wat te verdienen. Door de komst van internet is de handel enorm teruggelopen, want mensen kopen en verkopen kleding nu ook via Marktplaats.
Gemis
Ria: “De winkel had een sociale functie en sommige mensen zijn altijd blijven komen en zijn vrienden geworden. Andere mensen kwamen niet meer als de kinderen groter werden. Eind november heb ik een afscheidsfeestje gegeven. Het was ontzettend leuk. Ik heb veel kado’tjes, bloemen en boekjes gehad. Hier kan ik met plezier op terugkijken. Veel mensen hebben aangegeven de winkel te zullen gaan missen, ik zelf ook, maar ik ga nu van mijn vrijheid genieten”.
Gepubliceerd: 14 december 2008
Lees ook de andere verhalen en berichten in de rubriek Buurtwinkels.
