Naar Parijs
Ik weet niet meer precies hoe oud ik was maar in ieder geval zat ik nog op school toen we met het Ambassadejongerenkoor Geuzenveld naar Parijs gingen.Mijn ouders hebben de reis betaald en ik moest zelf het zakgeld verdienen. Uiteraard ging ik portieken schoonmaken en wel bij onze bovenbuurvrouw mevrouw Bolderman. Lekker dichtbij en je kon het resultaat van je (ijverige) werk nog even bekijken en ik weet nog dat ik erop gespitst was dat de buurkinderen op moesten letten dat de trap niet meteen weer vies werd. Ik heb ook nog boodschappen gedaan voor diverse buren en toen ik vijfendertig gulden bij elkaar geklust had vond ik het welletjes. De reis naar Parijs vond ik hardstikke leuk zo met een luxe bus. We hebben daar gezongen in een kerk en de luisteraars waren heel enthousiast. In mijn herinnering was er een staking van het openbaar vervoer toen wij in Parijs waren en hebben we dus al die dagen gelopen naar de diverse bezienswaardigheden. We hebben met het koor nog twee langspeelplaten gemaakt. (misschien waren het er meer maar toen zat ik er niet meer op). We sliepen daar in een jeugdherberg en de koffie zat in hele grote kommen met heel veel melk erin.
Almering
Van het geld dat ik over had heb ik nog een transistorradiootje gekocht bij Almering.
Over Almering gesproken herinner ik me opeens dat ik met mijn vriendinnetje Alie Hamel daar vaak sigaretten heb gehaald voor de ouders van Alie. Ik zat toen nog op de lagere school en mijn moeder werd altijd heel kwaad als je vloekte of grove taal gebruikte. Alie zei dan tegen mij "kom je mee naar de sigarenpik" Ik vroeg dan aan mijn moeder of ik even mee mocht met Alie naar de Sigarenpik en mijn moeder zei dan steevast "Je mag wel mee naar de sigarenMAN" Dan rende ik naar buiten en riep heel hard naar Alie dat ik mee mocht naar de Sigarenpik en dan hadden we lol voor tien.
Telefooncel
Alie had af en toe een dubbeltje (ik nooit) en dan gingen we naar de telefooncel die in mijn herinnering in de Dolhaantjesstraat op een hoek stond. We gingen dan zomaar iemand bellen en als we gehoor kregen vroegen we met (naar onze mening) een deftige stem of diegene nog een dienstmeisje nodig had. We stikten tegelijkertijd bijna van het lachen en onze dienstaanbieding werd dus nooit gewaardeerd. We hebben ook een keer in het telefoonboek gekeken en daar zagen we toen de naam Eitje staan. Wij bellen en toen de stem zei "met mevrouw Eitje" zei Alie "hardgekookt of zachtgekookt" We hebben die middag zo verschrikkelijk gelachen maar we dorsten toch een hele tijd niet meer te bellen.
Gepubliceerd: 3 mei 2009