De jarige is blij, al ligt ze op bed en smaakt het eten – laat staan de taart – haar niet. Trees Vlijtershuis werd donderdag 23 april honderd jaar en dat werd gevierd.
Piraat
“Mutti, mutti,” roept kleinzoon Tyrone en streelt de witte haren van zijn grootmoeder. Haar ene oog wil niet meer zo goed open. “U bent net een piraat, oma.” De jarige moet er om lachen. Ze ligt in bed en heeft dorst, maar geen trek. Om haar heen is het feest. Een heel rustig feest, met ballonnen (100 jaar!), een versiering voor op de deur (100 jaar!) en met vlaggetjes. Later die dag komt de dominee langs, rond het middaguur schuift stadsdeelvoorzitter Robin de Bood aan. Schoondochter Willy vertelt over Trees. Een hardwerkende vrouw, die twee kinderen en ook twee van de vijf kleinkinderen heeft opgevoed. Die zowel in Suriname als in Nederland, waar ze in de jaren zeventig naartoe verhuisde, gewerkt heeft.
Lief
Een vrouw die vooral lief is. “Als ze geld zou hebben, zou ze het aan iedereen weggeven.” Alles heeft ze over voor haar medemens. Wat haar geheim is, vragen we. “Plezier maken en hard werken,” is het antwoord. En als ze dan weer ontdekt dat het haar verjaardag is: “Hoera!” Ze maakt grapjes en lacht. Ja, ze ligt goed en voelt zich prima. Nee, liever geen eten. Andijviestamppot staat er op het menu in het Gerhardhuis op haar verjaardag. Ook geen soep of toetje voor Trees. Drinken wil ze.
Een echte Surinaamse moeder
Vroeger hield ze van een bruin biertje. Een echte Surinaamse moeder is het, vertelt zoon Ronnie. “Ik ben altijd haar kleine jongen gebleven.” Lachend: “Tot nu toe had ik niets te vertellen, hoor.” Nu mag hij praten, ze ligt erbij en luistert. Willy leest de kaart van het stadsdeel voor en Robin de Bood laat de bloemen zien. En dan wordt er weer gezongen. A di mi jere joe verjari. A di mi jere joe verjari. A di mi jere joe verjari. Na mi kom verstijoe.