Melkboer en aardappelboer
De eerste bewoners van Geuzenveld kwamen uit een slechte woonsituatie en vonden ruimte en geluk in hun nieuwe, toen comfortabele, huizen. Mensen die zich allemaal in ongeveer dezelfde situatie bevonden en ook allen hetzelfde doel voor ogen hadden: er sámen iets moois van maken. Het is in het ‘Geheugen van West’ al vaker geschreven: er was saamhorigheid. Of je nu christelijk, katholiek of gewoon ‘niks’ was maakte dan niks uit. Er waren ook momenten te over om elkaar te ontmoeten. ’s Morgens even een korte babbel met de buurvrouw als de melkboer kwam, of de aardappelboer. Om de beurt ‘jouw deel’ van de trap schoonmaken; simpele afspraken, geen problemen. De gesprekken en soms sterke verhalen van en met de gezamenlijke buurmannen in de box. Nog geen hoge schuttingen om de tuintjes, maar lage, door de woningbouw aangelegde afrasteringen met een simpele ligusterhaag. Als op een mooie dag iedereen in de tuintjes bezig was, ging een groot deel van de tijd op aan contacten met de buren links en rechts. Zelfs de schilders die om de paar jaar wekenlang op een steiger aan de gevels hingen brachten vertier.
Pastoor
Je overliep elkaar niet, je kwam zelfs nauwelijks bij elkaar over de vloer, maar je kende elkaar en leefde met elkaar. Je tilde niet zwaar aan kleine ongemakken die samen leven nu eenmaal met zich meebrengen. Slechts één keer heb ik meegemaakt dat twee naast elkaar wonende gezinnen onderling het leven zo zuur maakten dat de pastoor er aan te pas moest komen. Die organiseerde een woningruil met een buurtgenoot uit een ander blok, en het probleem was opgelost.
Ik erken het: de huizen waren niet meer geschikt voor 21e eeuws gebruik. En ik moet ook toegeven dat de Parkrandflat best heel mooi en vooral eigentijds is. Maar ik realiseer me ook dat hier aanvankelijk zo’n 190 sociale huurwoningen stonden, terwijl er daar in de Parkrandflat maar 30 voor zijn teruggekomen.
Gemis
De eerste bewoners van de gesloopte blokken waren al vertrokken. De meesten zijn er niet meer. Hun kinderen komen misschien nog wel eens in Geuzenveld. Dan missen ze hun ouderlijk huis. Ze missen het viaduct Dr. H. Colijnstraat/Burg. Roëlstraat, waar ooit in alle vroegte met Luilak wielerrondes werden verreden. Ze missen De Dijk waarop werd gevoetbald. Ze missen hun jeugd. Ze leven hun leven nu op andere plaatsen. Net als de ruim 160 gezinnen voor wie er geen passende woning meer was na de sloop.
Met hulp van de instanties hebben ook zij elders weer een thuis gevonden. Toch overkomt mij soms een weemoedig gevoel. I’ve got the blues. De G-Field Blues.
Een veelgebruikte afkorting voor Geuzenveld was: G’veld . Vandaar: G-Field en vervolgens G-Field Blues.