Pijltjes blazen

7 Fans
Slotermeer
Mijn kleinzoon Danny die het pijlenblazen hopelijk ook aan zíjn kinderen zal doorgeven. Foto: Ruud van koert, augustus 2008

Mijn kleinzoon Danny die het pijlenblazen hopelijk ook aan zíjn kinderen zal doorgeven. Foto: Ruud van koert, augustus 2008

Alle rechten voorbehouden
Een column van Ruud

De ING besloot laatst in al haar wijsheid dat de afdeling waar ik werk weer terug moest verhuizen naar gebouw De Amstelpoort aan de Treublaan bij het Amstelstation. Voor mij verre van een probleem, want nu kan ik vanuit Slotermeer weer lekker met de fiets naar m’n werk. Zie ook Oh Amsterdam, wat ben je mooi!

Afgelopen juni liep ik dus door de vertrouwde draaideur en daar stond iemand van de technische dienst met uit zijn broekzak een stuk plastic elektriciteitspijp van ca. 50 cm.

Mijn gedachten schoten pijlsnel terug naar mijn jeugd in de Gerard Callenburgstraat: pijltjes blazen!
Mijn moeder vond het eigenlijk niet zo’n prettige variant op het buiten voetballen of cowboytje met klapperpistolen in de bosjes rond de speeltuin Sportpark de Ruyter. Maar pijltjes blazen was destijds ‘hot’ en ‘cool’ (de aanduidingen uit die periode - ca. 1967 -voor iets dat ‘in’ was kan ik me helaas niet meer voor de geest halen). Het ging daarbij vooral om de kwaliteit van het materiaal. Had je een ‘dubbelloops’ van twee buizen, liefst van verschillende lengte, met een luciferdoos ertussen geklemd, strak afgetaped voor de stevigheid? Waar waren je pijlen van gemaakt? Gewoon krantenpapier of het gladdere van de Libelle? Enfin, er was maar 1 voorwaarde voor het slagen van je missie en dat was de wijze waarop de pijl werd gedraaid.

Voor de jongeren onder ons:
Neem (liefst toch) een stuk krant en scheur secuur – knippen was voor watjes – repen af van ca. 30 cm. lang en ca. 7 cm. breed. Klem een uiteinde schuin tussen je duim en je wijsvinger en draai het stuk papier met steeds een paar millimeter verschuiven niet te strak om je wijsvinger. Als het papier bijna helemaal om je vinger gewikkeld is trek je het voorzichtig, maar wel resoluut naar beneden totdat je onderaan een puntje krijgt. Houd de onderkant goed vast (anders wikkelt ie weer af) en lik met flink wat spuug het uiteinde vast tot een scherpe punt. Scheur de bovenkant zo af dat het pijltje gemakkelijk, maar niet te ruim, in de pijp kan worden geschoven. Haal diep adem en blaas met kracht de pijl uit de pijp.

Wij mochten van onze ouders niet naar elkaar blazen. Dat was met kwaliteitspijlen ook gevaarlijk voor de ogen. Dus richten wij onze pijlen letterlijk op andere doelen. De meeste waardering van je vriendjes of afgesproken wedstrijdpunten kon je krijgen door de pijl bij een op drie hoog op een kier van 5 cm. openstaand bovenraam naar binnen te krijgen. Dat wil zeggen als je pijl niet halverwege de buis uit elkaar rolde en bleef steken. Ik won geregeld.

Gepubliceerd: 11 augustus 2008

Lees ook de andere verhalen van Ruud's Rondje.

Alle rechten voorbehouden

2267 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

Het nieuwerwets gebouwde 'wapen' Foto: Ruud van Koert, augustus 2008

Het nieuwerwets gebouwde 'wapen' Foto: Ruud van Koert, augustus 2008

Alle rechten voorbehouden

6 reacties

Voeg je reactie toe
Lyo

Kranten?

Kranten wie heeft ze nog, wat er heel af en toe binnenvalt zijn wat reclameblaadjes die te dun zijn voor pijltjes. Maar eerlijk is eerlijk, wij gebruikten ook Magazine pagina's die wat dikker waren en in plaats van spuug een plakbandje met in de punt een stopnaald. En dan van heel ver af op een dartbord wedstrijdjes. Naderhand bedenk je dat die nog veel gevaarlijker waren.

C. Raaijmakers

jeugdsentiment

Onze blaaspijpen waren ook van el.buis en luciferdoosjes, maar werden bij elkaar gehouden door rubberringen te knippen van 'n fietsbinnenband. Tussen deze ringen kon je een massa, voorgedraaide, pijlen steken. De pijlen moesten dan inderdaad wel van 'n Libelle of Margriet zijn. Dit was glimmend papier en plakte veel beter dan krantenpapier.
Nieuwe pijlen maakte je van 't, vooraf aan stroken geknipte, pak papier dat je in je broekband had gestoken. Je maakte de pijlen passend door deze in de pijp te schuiven en het het uitstekende papier af te scheuren. Als je dan dat -plop- geluidje hoorde als je ze wegschoot .......
Thanks for the memory

Loes Kuijkens

pijltjes blazen

Hallo Ruud.
Het is al een oud verhaal uit 2008 en tot mijn spijt heb ik het nu pas gelezen.
Maar ik heb er van genoten, vooral over de uitleg,het was een spel voor jongens ik heb dit nooit gedaan maar weet nu hoe het moet!!
Loes Kuijkens.

Ron de Wit

Pijltjes blazen

Geweldig herkenbaar verhaal Ruud.
Ik wil er nog aan toevoegen dat in die tijd ook van die zachte soort piepschuim plafons opkwam. Je pijltjes bleven daar zo mooi inhangen en de bewoner had er weer een putje bij haha.
Of nog mooier, met een ploegje vriendjes zoveel mogelijk in het plafon schieten.

Gr.,
Ron de Wit - Almere

Bezoeker

Peilebloas !!

Wat een leuke herinnering, inderdaad het was toen (begin 60-er jaren) een blitse rage om met onze peilebloas - enkelloops weliswaar- de buurt (Wigbolt e.o.) onveilig te maken. Vooral de hoge suikerspinnen van de hippe meiden waren een gezocht doelwit, ik herinner me een dame die zonder erg met 3 of vier pijltjes in d'r haar de bus instapte en er daar door een lachende buschauffeur op attent werd gemaakt, waardoor er enige woedende blikken onze kant uit werden gegooid want wij stonden inmiddels krom van het lachen voor onze schuilplaats in de bosjes. De voorloper van de Supersopar watergun, maar veeeeeel leuker.
Trouwens, net als de in elkaar gedraaide fietsbinnenband-ringenbal aan een touwtje, waarmee je iemand een hersenschudding kon gooien.....maar da's een ander verhaal.

Bezoeker

Termen

De termen uit die tijd waren
Blitz poepie ruig of te gek man , te wouw , weet je wel. weet je niet